ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาค่ะ หนูขอเรียนถามเรื่อง ความว่าง ถ้าจิตเราว่างแล้วเรารู้ว่างแล้วเราก็วาง---->อันนี้เราจะไม่ติดในความว่างใช่ไหมคะ แต่ถ้าเราเอาสังขารไปปรุงเช่น ว่างเออมันสงบดี ว่างแล้วมันดีคือแบบนี้เราหลงไปกับความว่างใช่ไหมคะ หลวงตา : อ่านใจให้ขาด โดยเห็นว่าความว่างเปล่าจากสังขารหรือกริยาอาการ เป็นเพียงธรรมชาติฝ่ายที่ไม่อาจปรุงแต่งได้ เป็นวิสังขาร หรือ เป็นอสังขตธาตุ หรือเปล่าละ หรือแอบยึดถือความว่าง แค่สักแต่ว่ารู้ ไม่ยึดถืออะไรเลย ไม่เอาอะไรเลยแม้แต่ความว่าง หักธงหรือเป้าหมายใดๆ แม้แต่ความว่างและนิพพานที่ปราถนาในใจเสียทั้งหมดในปัจจุบัน
