ความรู้ที่ไม่บริสุทธิ์ เพราะมีอคติ 4 เจือปนอยู่ในการรู้ นั่นคือ - ลำเอียงเพราะความรัก สิ่งใดที่ชอบที่พอใจ มันจะเกิดความลำเอียง พึงพอใจ ติดใจ ยินดี - ลำเอียงเพราะความชัง สิ่งใดที่ไปรู้แล้วไม่ชอบใจ ไม่พอใจ ไม่ถูกใจ มันจะเกิดความยินร้าย - ลำเอียงเพราะความหลง สิ่งใดที่เราไม่รู้ไม่เห็นก็หลงไปจริง ๆ หลงไปเป็นสังขาร หลงคิด หลงปรุงแต่ง เพลิดเพลินไป และหลงไปปรุงแต่งยึดถือ - ลำเอียงเพราะความกลัว กลัวว่าเราจะเป็นอย่างนั้น กลัวว่าเราจะไม่รู้ กลัวว่าเราจะปล่อยวางไม่หมด กลัวว่าเราจะไม่นิพพาน กลัวว่าเราจะหลง กลัวว่าเราจะเดินทางผิด กลัวว่าเราจะอย่างนั้น อย่างนี้ เป็นต้น ความทุกข์มันอยู่ตรงที่ว่า... ไม่เห็นว่ามี “ตัวเรา” มันจึงไปยึดเป็นตัวเราหมดเลย ฉะนั้นถ้ามีตัวเราอยู่ในรู้ เราสังเกตดี ๆ มันจะมีอคติ 4 ทุกปัจจุบันขณะในการรู้ คือ มันมีลำเอียงเพราะความรัก ลำเอียงเพราะความชัง ลำเอียงเพราะความหลง (คือความไม่รู้ หรือ อวิชชา) ลำเอียงเพราะความกลัว เกิดความกังวลขึ้นมาในใจ มันไม่ใช่เป็นธาตุรู้ที่บริสุทธิ์ ธาตุรู้ที่บริสุทธิ์ที่ไม่มีตัวเราเข้าไปผสม มันมีอคติ 4 ไม่ได้ เพราะว่าธาตุรู้มันเป็นความว่างเปล่าไม่มีตัวตน มันก็ได้แต่รู้อย่างเดียว แต่เราสังเกตให้ดี ความรู้ของเราทุกปัจจุบันขณะมันมีอคติ 4 ปน มันจึงไม่ใช่ความรู้ที่บริสุทธิ์ หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโยสรุปโอวาทธรรมจากไฟล์เสียง190118B-5 รู้ที่ไร้ตัวตน18 มกราคม 2562 ฟังจากยูทูป : https://youtu.be/LcqwQs8W4Lo ฟังจากระบบซาวด์คลาวด์ :https://soundcloud.com/luangtanarongsak/190118b-5 ดาวน์โหลด (คอมพิวเตอร์) : http://bit.ly/2FI53m1
