ตาเห็นรูป...แต่ตาไม่ใช่ "รูป"... รูปไม่ใช่ตาตาไม่เห็นตา ตาจะไม่รู้ตา... ตารู้แต่รูป ใจไม่รู้ใจ ใจรู้แต่สังขาร แต่ "ใจ" ไม่สังขาร ตาไม่ใช่รูป รูปไม่ใช่ตา เพราะฉะนั้นเวลาเห็นรูป... มันเห็นแต่รูป แต่จะไม่เห็นตา ใจมันเห็นแต่สังขาร แต่มันจะไม่เห็นใจ... ไม่รู้ใจ ตั้งแต่เกิดจนตาย เราไม่เคยเห็นตาตั้งแต่เกิดจนตายเราจะไม่เคยเห็นใจแต่มันรู้ว่ามีใจเพราะอะไร? ก็มันมีอาการที่ถูกรู้ได้ทางใจ มันมี "จิตตสังขาร" มีสังขารเกิดขึ้นในใจ มันก็เลยรู้ว่ามีใจ แต่มันเห็นใจไม่ได้!!!มันเห็นแต่สังขารที่เกิดในใจ ใจมันจะไม่ปรากฏใจ... จะปรากฏแต่อาการที่เคลื่อนไหวไป แต่ก็ "รู้แก่ใจ" ว่าอาการที่เคลื่อนไหวภายในใจทุกปัจจุบันขณะไม่ใช่ใจ มันก็จะไม่ไปยึดอาการทั้งหมด อาการทั้งหมด มันก็คือรูป (ที่ถูกรู้ด้วยใจ)... ที่เหมือนกับรูปที่ถูกรู้ด้วยตา อาการในใจ... ไม่ใช่ใจถ้าใจมีอาการ แสดงว่ามันไม่ใช่ใจ มันเป็นอาการของใจ ถ้ารู้สึกใจว่าง..... (โล่ง โปร่ง เบา สบาย)ใจว่าง... ก็ยังไม่ใช่ใจ มันเป็นอาการ (ที่ถูกรู้ด้วยใจ) หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโยโอวาทธรรมจากไฟล์เสียง200711B-1 หลงเป็นผู้รู้ ตอนที่ 111 กรกฎาคม 2563 ฟังจากยูทูปhttps://youtu.be/5MYSfwx3hfk ~~~~~~~~~~~~~~~
