หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ตาเห็นรูป...แต่ตาไม่ใช่ "รูป"... รูปไม่ใช่ตา
ตาไม่เห็นตา ตาจะไม่รู้ตา... ตารู้แต่รูป

ใจไม่รู้ใจ ใจรู้แต่สังขาร แต่ "ใจ" ไม่สังขาร

ตาไม่ใช่รูป รูปไม่ใช่ตา เพราะฉะนั้นเวลาเห็นรูป... มันเห็นแต่รูป แต่จะไม่เห็นตา

ใจมันเห็นแต่สังขาร แต่มันจะไม่เห็นใจ... ไม่รู้ใจ

ตั้งแต่เกิดจนตาย เราไม่เคยเห็นตา
ตั้งแต่เกิดจนตายเราจะไม่เคยเห็นใจ
แต่มันรู้ว่ามีใจเพราะอะไร? ก็มันมีอาการที่ถูกรู้ได้ทางใจ มันมี "จิตตสังขาร" มีสังขารเกิดขึ้นในใจ มันก็เลยรู้ว่ามีใจ

แต่มันเห็นใจไม่ได้!!!
มันเห็นแต่สังขารที่เกิดในใจ

ใจมันจะไม่ปรากฏใจ... จะปรากฏแต่อาการที่เคลื่อนไหวไป แต่ก็ "รู้แก่ใจ" ว่าอาการที่เคลื่อนไหวภายในใจทุกปัจจุบันขณะไม่ใช่ใจ มันก็จะไม่ไปยึดอาการทั้งหมด

อาการทั้งหมด มันก็คือรูป (ที่ถูกรู้ด้วยใจ)... ที่เหมือนกับรูปที่ถูกรู้ด้วยตา

อาการในใจ... ไม่ใช่ใจ
ถ้าใจมีอาการ แสดงว่ามันไม่ใช่ใจ มันเป็นอาการของใจ

ถ้ารู้สึกใจว่าง..... (โล่ง โปร่ง เบา สบาย)
ใจว่าง... ก็ยังไม่ใช่ใจ มันเป็นอาการ (ที่ถูกรู้ด้วยใจ)

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากไฟล์เสียง
200711B-1 หลงเป็นผู้รู้ ตอนที่ 1
11 กรกฎาคม 2563

ฟังจากยูทูป
https://youtu.be/5MYSfwx3hfk

~~~~~~~~~~~~~~~