"ญาณ" คือ ความรู้แจ้งจากใจว่า “ธรรมทั้งมวลไม่ควรยึดมั่นถือมั่น (สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ)”
เพราะสิ้นผู้ยึดมั่นถือมั่นจึงสักแต่ว่ารู้ธรรมปรากฏทุกปัจจุบันขณะ
"จิต" หรือ "ใจแท้" เป็นธาตุรู้ตามธรรมชาติที่ไม่มีอะไรปรากฏ เป็นธรรมแท้ วิสังขาร อสังขตธาตุ นิพพานธาตุ หรือ สุญญตาธาตุ ก็เป็นธรรมชาติที่เป็นเช่นนั้นเอง ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา หญิง ชาย สามี ภรรยา พ่อ แม่ ลูก...... จึงไม่ใช่เป็นตัวตน เป็นเรา ตัวเรา ของเรา
เกิด “ญาณ” ปัญญารู้แจ้งแก่ใจใน "สัจธรรม" ความจริงแท้ของ "สังขตธรรม" และ "อสังขตธรรม" ว่าเป็นธรรมชาติที่เป็นเช่นนั้นเอง ไม่ได้เป็นของใคร ไม่ได้เป็นของเรา ไม่ใช่ตัวเรา
เรียกว่าเกิด "ปัญญาวิมุตติญาณทัสสนะ"
ดับความเห็นผิด (มิจฉาทิฏฐิ)
ดับอวิชชา ไม่มี... ผู้ยึดมั่นถือมั่น
~~~~~~~~~~
*** "ผู้หา" ย่อมรู้สึกว่ายังหิวกระหาย หรือ
ผู้รู้สึกว่าหิวกระหายจึงแสวงหา... ไม่มีที่สิ้นสุด
ผู้อิ่ม... จึงหยุดหา หรือ ผู้หยุดหา... จึงอิ่ม (ในธรรม)
"พระนิพพาน"... อยู่ฟากน้ำ ริมตา
หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทจากสนทนาธรรมกับคณะศิษย์
วันที่ 5 กันยายน 2563
~~~~~~~~~~~~~~~
