ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาค่ะ ตอนนี้พอแยกออกว่า อันไหนสังขารอันไหนวิสังขารค่ะ โดยเฉพาะตอนเดิน แต่โดยส่วนใหญ่จะถูกสังขารพาไปนู่นไปนี่ค่ะ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าประมาทก็ยอมปล่อยใจไปค่ะ ยกเว้นตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน เมื่อสองวันก่อนถูกคนชวนให้เกิดความโมโหมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของเราเลย ก็เดินตามไปจะไปมีเรื่องกับเขาค่ะ ถึงแม้จะเป็นผู้ชายตัวใหญ่ล่ำก็ไม่กลัวค่ะ ช่วงเดินตามไปก็ลองเอาใจไปอยู่วิสังขารแทนจะทดสอบดูว่าทุกข์จะหายไหม เคืองจะหายไหม ก็เห็นเหมือนอยู่คนละโลกเลยค่ะ เหมือนมีกระจกกั้นระหว่างโลกสังขารและวิสังขาร เห็นว่ามีความเคืองแต่ไม่ยุ่งกับความเคืองนั้น เหมือนอยู่อีกฝั่งหนึ่งกับสังขารเลยค่ะ มองไปเห็นเหมือนดูละครจากอีกฝั่งหนึ่งค่ะ ไม่มีความรู้สึกว่าเป็นความเคือง เป็นตัวเรา เขาค่ะ เลยสรุปไม่ตามไปเอาคืนค่ะ ขอเรียนถามหลวงตาว่า อย่างนี้ปฏิบัติถูกไหมคะ และมีความประมาทไหมคะที่รอให้เกิดเรื่องถึงจะกระตือรือร้นจะทำค่ะ กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ หลวงตา : ถามเอง ก็รู้แก่ใจเอง ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2561
