ผู้ถาม : การวางผู้ปล่อยวางเป็นอย่างไรครับ ณ ตอนนี้พอผมเห็นผู้รู้อารมณ์หรือตัวพากษ์ จะเกิดสภาพว่างชั่วขณะจิต ก่อนที่ผู้รู้จะกลายเป็นอุปาทาน
หลวงตา : มันหลงว่ามีตัวเราเป็นผู้รู้ ผู้รู้แจ้ง ผู้ปล่อยวาง จึงมีตัวเราไปเสพหรือไปเสวยผลจากการพยายามรู้ พยายามละพยายามปล่อยวาง เช่น จะสังเกตเห็นได้ว่าเมื่อเกิดความรู้สึกว่างชั่วขณะจิต (ซึ่งเป็นสุขเวทนา)ก็จะกลายเป็นอุปาทาน คือมีตัวเราไปยึดความรู้สึกว่าง ที่จริงความว่าง คือ ว่างเปล่าจากความรู้สึกแม้น้อยหนึ่ง นิดหนึ่ง ปรมาณูหนึ่ง ว่ามีเรา ตัวเรา หรือตัวตนของเรา ไม่ใช่ความรู้สึกว่างที่มีตัวเราไปหมายไว้ แล้วมีตัวเราไปไปเสพไปเสวยความรู้สึกว่าง
ต้องหักธงที่หมายไว้ในใจ คือ ความว่างที่อยากได้ อยากถึง อยากเป็นเสีย มีแต่ธรรมที่เป็นสังขาร และวิสังขารที่ปรากฏตามความเป็นจริงทุกขณะปัจจุบัน โดยไม่มีความรู้สึกแม้น้อยหนึ่ง นิดหนึ่ง ปรมาณูหนึ่งว่ามีเรา ตัวเรา
หรือตัวตนของเราเลย
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม 2560
