ผู้ถาม : กราบนมัสการค่ะหลวงตา ลูกขอสอบถามเจ้าค่ะ เวลาเรามีอารมณ์เศร้า หดหู่ เซ็ง เบื่อหน่าย เกิดขึ้นในจิต และมีใจเราเป็นผู้ดู เหมือนเป็นผู้สังเกตการณ์ ไม่ได้เข้าไปเป็นผู้มีอารมณ์นั้น แต่บางครั้งเหมือนมีแรงเสียดทานหรือความอดทนอ่อน ๆ ที่จะไม่เป็นผู้เข้าไปคว้าเอาทุกข์มา อดทนแค่รู้เฉย ๆ เวลาเกิดทุกข์ในใจ ลูกกระทำแบบนี้ เป็นแนวทางที่ถูกต้องไหมคะควรวางผู้เข้าไปอดทน และ รู้เฉย ๆ มันมาเดี๋ยวมันก็ไป แบบนี้ไหมเจ้าคะรบกวนหลวงตาชี้แนะเจ้าค่ะ หลวงตา : ให้ปล่อยวาง “ผู้รู้” อารมณ์นั้น ทุกปัจจุบันขณะ ไม่ไปสนใจให้ค่าให้ความสำคัญมั่นหมายหรือยึดถืออารมณ์ที่ถูกรู้ว่าจะหายไปหรือไม่ ผู้ถาม : ขอบพระคุณเจ้าค่ะ หลวงตา ไม่มีสิ่งใดที่ต้องให้ค่า หลวงตา : สาธุ ถูกต้องที่สุดเลย ผู้ถาม : ขออนุญาตนะเจ้าคะ เหมือนไม่ใช่เรื่องของกูใช่ไหมเจ้าคะ หลวงตา : ช่างแม่ง … มัน ผู้ถาม : เจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะหลวงตา ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2561
