ผู้ถาม : มันหลงรักษาความสงบไว้ ยึดถือความสงบนั้น
ยึดว่าเป็นใจ เลยพยายามเป็นหนึ่งเดียวกับใจ
เป็นกิริยาที่ละเอียดจริงๆ เจ้าค่ะ หลวงตา
ถ้ามันไม่ได้มีความทุกข์ ไม่ไปทุกข์กับสิ่งปรุงแต่ง แต่เห็นว่าธรรมชาติของความปรุงแต่ง จะทุกข์หรือสุขก็ตาม มันก็เป็นเพียงความปรุงแต่งเท่านั้น
ก็จะไม่มีใครหลงว่า มีจิตตนเองที่เป็นทุกข์และต้องหาทางพ้นทุกข์เลยเจ้าค่ะ
ก็ไม่ต้องเสพความทุกข์ เป็นธรรมออริจินอล ตามธรรมชาติไปเองเจ้าค่ะ
ที่หลวงตาบอกว่า แม้จะทำงานทางโลก แต่ห้ามลืมธรรมะ
หมายถึง ห้ามลืมธรรมที่เป็นออริจินอลใช่ไหมเจ้าคะ ธรรมที่ไม่เสพ หรือเสวยสิ่งใดทั้งสิ้น
ปล่อยให้สิ่งที่ปรากฏ มันปรากฏเป็นอิสระของมันอย่างนั้นเอง
หลวงตา : *ธรรมออริจินอล คือ ธรรมไม่ปรุงแต่ง ซึ่งเป็นธรรมชาติเดิม หรือ อสังขตธาตุ
ผู้ถาม : พอมันเป็นออริจินอลจริงๆ มันถึงจะรู้ว่า มันไม่เหมือนกับความสงบก่อนหน้านี้ที่ไปติดอยู่ และรู้สึกว่า ช่วงนี้โชคดีจังเลย ไม่ต้องทำอะไร ปล่อยๆ ไปมันก็สงบ
แต่มันกลับไม่ได้สงบ สันติเป็นออริจินอลเจ้าค่ะ มันแยกแยะยากเหมือนกัน (และกิเลส พอไม่ต้องทำอะไรก็สงบได้ เลยปล่อยไหล ไม่สักแต่ว่ารู้ เจ้าค่ะ)
ทางเดียวที่จะแยกแยะได้ คือ ต้องอยู่กับออริจินอลบ่อยๆ ใช่ไหมเจ้าคะ
หลวงตา : สิ้นหลงสังขาร สิ้นหลงยึดมั่นเป็นตัวตน เป็นเรา ตัวเรา ของเราในปัจจุบันขณะ ก็จะพบธรรมชาติเดิมแท้ที่เป็นออริจินอล คือ ธรรมชาติที่ไม่ปรุงแต่งเอง
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 17 ธันวาคม 2564
