ผู้ถาม : น้อมกราบขอโอกาสส่งการบ้านเจ้าค่ะ จากการทำพลังลมปราณหนูพบว่า… จิตที่สวดอธิษฐาน กับ ผู้รู้ที่รู้จิตที่สวดอธิษฐาน ทั้งสองต่างคนต่างอยู่ มีความห่างกันเจ้าค่ะ เสียงสวดอธิษฐานเหมือนอยู่ห่างๆ เบาๆ จิตมันสวดเอง ไม่ใช่ตัวเราสวดเจ้าค่ะ ขณะนั้นไม่มีอะไรเลย ไม่มีตัวหนูเจ้าค่ะ และผู้รู้ที่รู้จิตที่สวดอธิษฐานมันไม่เคลื่อนที่ แม้เป็นผู้รู้ที่ได้แต่รู้ แต่ก็ยังเป็นสังขาร มันเป็นความมีเจ้าค่ะ แต่ถ้าเมื่อใดที่กระดิกแม้เพียงนิดเดียว ผู้รู้จะเคลื่อนที่แม้เคลื่อนเพียงนิดเดียว มันกลายเป็นมีความรู้สึกเป็นตัวหนูที่สวดอธิษฐาน และเสียงจะดังขึ้นพร้อมกินพื้นที่เจ้าค่ะ ***มันเหมือนรู้ขึ้นมาว่า… ที่แท้อวิชชา มันคือ ผู้รู้เคลื่อนที่นี่เอง*** แต่หากไม่มีกิจใดต้องทำ เช่น เดินกลับไปกลับมา สังขาร (ขันธ์ห้า) มันจะยุกยิกๆๆๆ ในความไม่มีอะไรไปเลย บางทียุกยิกๆๆๆ ไม่รู้ว่าปรุงอะไรด้วยซ้ำ และอยู่ไกลๆๆ ปรุงอยู่ในความไม่มีอะไรเลย มันเหมือนไม่มีผู้รู้ไปเลยเจ้าค่ะ หากคลาดเคลื่อนประการใดขอองค์หลวงตาเมตตาชี้แนะเจ้าค่ะ น้อมกราบ กราบ กราบ เจ้าค่ะ หลวงตา : สาธุ ถูกต้องแล้ว ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 2564
