ผู้ถาม : คือวันก่อนมีคนมาพูดใส่แรงๆ เข้าใจความหมายของคำพูด แต่ไม่รู้สึกว่าเป็นบวกหรือลบ คือเหมือนคำพูดที่ได้ยินไม่มีค่า ไม่มีความหมายที่แอบแฝง คือรู้ตรงๆ แต่เหมือนใจไม่ติดในคำพูดนั้น ใจกลับหัวเราะไปกับเพื่อนๆ ด้วย โดยไม่มีความทุกข์เลยค่ะ
เหมือนขันธ์นี้แค่มีหน้าที่รับรู้ feedback จากสิ่งที่เราทำไป แต่รู้ว่าไม่เป็นภาระคือใจไม่ทุกข์เจ้าค่ะ
หลวงตา : เหตุการณ์หลังจากนั้นจบไปแล้ว ก็จะมีตัวเราพูดพากษ์อยู่ในใจคนเดียวตลอดเวลา ให้ปล่อยวางตัวเราที่พูดพากษ์ทุกปัจจุบันขณะ โดยรู้แจ้งจากใจ (ธาตุรู้-วิสังขาร) ว่าผู้พูดพากษ์ทุกปัจจุบันขณะ ไม่ใช่ตัวตนของเราจริง เป็นเพียงสัวขารปรุงแต่ง ซึ่งเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ผู้ถาม : ที่หลวงตาตอบกลับมา หนูเข้าใจแบบนี้ค่ะ
“กรรมทั้งหมดเกิดที่ขันธ์ (เขาจะพูดวิจารณ์เมื่อถูกกระทบ) แต่ไม่เกิดที่ใจ (เมื่อไม่ยึดขันธ์หรือผู้พูด)” ถูกไหมเจ้าคะ
หลวงตา : สาธุ ok
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 20 เมษายน 2564
