ผู้ถาม : กราบเรียนหลวงตา มันมีเรื่องแปลกที่ลูกสังเกตได้ คือ เวลาที่ตัวลูกเอง พยายามจะช่วยใคร ไม่ว่าจะเป็นคนไข้ระยะท้าย หรือ ช่วยให้คนพ้นจากทุกข์ ถ้าลูกพยายามที่จะคิดหาทางช่วย สิ่งที่ปรากฏออกไป มันไม่ได้ตรงและมันไม่ได้ช่วยเขาจริง ๆ หลายครั้งที่ลูกพยายามให้ธรรมะ บอกเขาให้ปล่อยวาง แต่เขากลับปรุงแต่งความทุกข์และกังวลมากกว่าเดิม
ต่อเมื่อลูกพยายาม จนอับจนหนทางแล้ว และปล่อยความอยาก เหมือนมันทำใจยอมรับได้แล้ว ว่าเขาคงได้แค่นี้จริง ๆ
แล้วมันจะหยุดนิ่ง ขณะหนึ่ง หลังจากนั้น ลูกก็จะพูดออกจากใจว่า "หมอปรารถนา ให้คุณพ้นจากความทุกข์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้"
และหลังจากนั้น ทุกสิ่งมันก็ออกมาเอง เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหมือนมันรู้เองว่าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แค่มองตา จับมือเขา เขาก็สงบเลย เมื่อเขาสงบเสียก่อน แล้วคำพูดอื่นจึงค่อยตามออกมา
และสิ่งนั้น มันช่วยใจเขาได้จริง ๆ ถึงแม้จะแค่ชั่วคราว พอเราเดินออกจากห้อง เขาอาจจะกลับมาดิ้นใหม่ แต่อย่างน้อย มันก็ดีกว่าที่เขาจะไม่เคยสัมผัสความสงบเลยเจ้าค่ะ
และกับการสอนธรรมกับบุคคลอื่นก็เช่นกัน พยายามพูดเท่าไหร่ไม่เป็นผล
แต่เมื่อ หยุด และปล่อยวาง และบอกเขาว่า เราปรารถนาให้เขาเข้าใจธรรม และพ้นจากวังวนของทุกข์ ในตอนนี้
ธรรมหลังจากนั้นที่ออกมา มันพลิกหมดเลย ไม่รู้ว่าออกมายังไง แต่ว่ามันฟันเขาหยุดสนิทได้ จากที่ดิ้นทุกข์อยู่เจ้าค่ะ เลยได้เรียนรู้ที่จะหยิบยืมความรู้ ที่ไม่รู้ว่าความรู้นี้มาจากไหน เอามาใช้เจ้าค่ะ
แต่ต้องมีใจ ที่เป็นเมตตาอัปปมัญญา เป็นตัวเชื่อมผ่านคำพูดที่พูดด้วยเมตตาอัปปมัญญาจริง ๆ ไม่มีตัณหาหรือมีตัวเราแอบแฝงอยู่เลยในขณะนั้น
อันนี้ เป็นความรู้ของธรรมชาติใช่ไหมเจ้าคะ มันไม่ได้รู้สึกว่าตั้งใจใช้เลย ไม่ได้ฝึกด้วย แต่มันเป็นเองเจ้าค่ะ ขอความเมตตาหลวงตาแนะนำด้วยเจ้าค่ะ
กราบ กราบ กราบเจ้าค่ะ
หลวงตา : เป็นพระธรรมแท้ ผ่านใจ ที่เป็นผู้ให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน 2562
