ผู้ถาม : ส่งการบ้านเพิ่มเติมเจ้าค่ะ ฟังเรื่องเสือที่มันกระโจนออกไปตะครุบเหยื่อ เห็นว่า เสือในใจลูก มันเข็ดกับการตะครุบไปเยอะแล้ว ส่วนใหญ่ที่เกิด มันหมอบและรู้สภาวะอย่างเดียว ก็รู้ว่ามันรู้อยู่ ไม่ไปจับอะไร มันเลยไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเจ้าค่ะ
แต่มันยังรู้สึกอยู่ลึก ๆ ภายในว่ามันยังมีการกระทำอยู่ ลึก ๆ ลึก ๆ ที่เราไม่เห็น ทั้ง ๆ ที่มันก็สักแต่ว่ารู้สภาวะแล้ว ทำไมลึก ๆ ยังทุกข์อยู่ ? ตรงนี้ไปเองไม่ได้จริง ๆ เจ้าค่ะ เลยระลึกถึงหลวงตา น้อมกราบในใจ
สักพักนิมิตก็ปรากฏ เป็นภาพเสือที่นอนหมอบอยู่ แต่เลื่อนไปเบื้องหลัง กลับมีคนเฝ้าเสือเจ้าค่ะ
มันรู้เลยว่า คนเฝ้าเสือ คือตัวเราเอง ที่มันรู้ว่าใจเราที่มีตัณหาบ้าง ไม่มีตัณหาบ้าง ที่เปรียบเหมือนเสือ มันเป็นอย่างไร แต่มันไม่เห็นตัวเอง !!
พอแจ้งแก่ใจแล้ว ภาพคนเฝ้าเสือจึงค่อย ๆ สลายหายไป พร้อมกับความรู้สึกว่า ตัวเราที่เฝ้าจิตอยู่ ค่อย ๆ สลายไปพร้อมกัน กลับคืนสู่ธรรมชาติ ตามปกติเจ้าค่ะ กราบขอบพระคุณหลวงตาอย่างที่สุดเจ้าค่ะ
หลวงตา : สาธุ สาธุ ...................
เมื่อใจหายโง่ (สิ้นอวิชชา) ....... แล้วจะมีคำพูดใดอีกเล่า !!!
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 25 มีนาคม 2562
