ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ กราบขอขมาหลวงตาเจ้าค่ะ มันเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า ฟังแล้วเข้าใจหมด ว่าตัวเราไม่มีตั้งแต่แรก อวิชชาอยู่ที่จิตเดิมแท้
เข้าใจว่าอวิชชามันเกิดจากความคิดว่าจิตเป็นของเรา เลยยึดสังขารที่จิตพาไปเกิดทุกชาติไป
คือฟังทุกไฟล์หมดแล้ว มันเข้าใจ เห็นภาพ ลงใจทั้งหมดว่าเป็นความจริงแท้แน่นอน แต่ก็เกิด “คิด” สงสัยขึ้นมาว่า แค่เข้าใจตรงนี้แล้วยังไงต่อ ต้องทำความเพียรกัดติดจดจ่อกับความเข้าใจตรงนี้ไปเรื่อย ๆ รึเปล่า
ขณะที่สงสัยมันก็เข้าใจนะเจ้าคะว่าความคิดมันเกิดมาหลอกให้ทำอะไร หาอะไรอีกแล้ว มันดิ้นรนขลุกขลัก ๆ อีกแล้ว ขณะที่พิมพ์หาหลวงตา ก็มีความคิด เกิดดับ ๆ เต็มไปหมดจนไม่รู้จะเอาตัวไหน ตามตัวไหน มันเร็วมากเจ้าค่ะ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
ตอนนี้ความสงสัยมันก็หายไปแล้วเจ้าค่ะ เกิดความเข้าใจว่า มันก็จะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างนี้เรื่อย ๆ จนตายไปนั่นแหละ ถ้าไม่มีผู้ยึดถือ สิ่งที่มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตลอดเวลา นั่นแหละคือคำตอบ
หนูเริ่มต้นด้วยคำถาม แต่สุดท้ายก็ไม่อยากได้คำตอบเจ้าค่ะหลวงตา กราบขอขมาที่วันนี้ดูส่งการบ้านแปลก ๆ นะเจ้าคะ รู้สึกอายเจ้าค่ะ
วันนี้การบ้านไม่มีสาระอะไรเลยเจ้าค่ะ ขอความเมตตาหลวงตาอย่าเอาไป post นะเจ้าคะ อายคนอื่นเค้าเจ้าค่ะ
หลวงตา : อะไร อะไร… ล้วนไม่มีสาระ นั่นแหละ “สัจธรรม”
ผู้ถาม : กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะ นึกถึงที่พระพุทธองค์สอนท่านโมฆราชเลยเจ้าค่ะ ไม่มีแก่นสารสาระน่ายึดมั่นถือมั่นทั้งความคิด คำถาม คำตอบ และสิ่งใด ๆ ทั้งปวง
หลวงตาเป็นสุดยอดบรมครูจริง ๆ เจ้าค่ะ ขอกราบแทบเท้าหลวงตา
หลวงตา : “สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ” สิ่งทั้งปวง (ไม่มีสาระแก่นสาร) ไม่ควรหลงยึดมั่นถือมั่น
สาธุ สาธุ สาธุ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 21 เมษายน 2563
