ผู้ถาม : ฟังไฟล์ของหมอหยงชัดเจนมากเจ้าค่ะ เป็นแบบเดียวกันเลย คือ "ก็รู้นะ แต่ขอคิดก่อน" แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไม มันก็รู้ไปด้วยคิดไปด้วย แต่ก็รู้ว่ารู้ไปด้วยคิดไปด้วย แต่มันไม่หลุด มันหมุนจี๋ ๆ ตลอดเลย เลยเพิ่งเข้าใจ อ่อ มันจะไปเอาบางอย่างโดยไม่เอา "รู้" นี่เอง มันจะเอาความเข้าใจ ต้องรู้ให้ได้ ว่าเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร ขนาดอยู่กับวิสังขาร เป็นความสงบแล้ว พอมันมีความคิดว่า อะไรเป็นอะไร สงบได้ยังไง ทำอะไรถึงสงบได้ (เพื่อจะได้รู้เหตุ และทำให้สงบอีกในครั้งต่อไป) แค่นั้นแหละ มันทิ้งรู้ที่เป็นความสงบ ไปหาความรู้ความเข้าใจเพื่อจะจำเลยเจ้าค่ะ แต่ตอนฟังไฟล์ สังเกตเลยว่ามันสงบของมันเอง พออยู่กับรู้ ไม่ได้อยู่กับความเข้าใจธรรม มันก็สงบเอง มันเริ่มอยู่กับสิ่งนั้นนานขึ้น แต่ขอแค่กระดิกจะไปเอาอะไร มันสิ้นความสงบไปเลยเจ้าค่ะ เหมือนจะรู้เหตุแล้วเจ้าค่ะ เหตุคือ "ไม่หา" นี่เองเจ้าค่ะ เวลาคิดทางโลกก็เหมือนกัน ตอนแรกคิดแล้วก็คือ จมไปกับความคิดเลย พอคิดจบจึงรู้ แต่เพิ่งสังเกตว่า อ้อ มันจะหาคำตอบ จะเอาอะไรให้ได้ มันเลยเป็นแบบนั้น ถ้าคิดโดยไม่เอาอะไรให้ได้ มันจะเป็นอีกแบบหนึ่ง คือ ก็คิดได้ แต่ก็ยังสงบอยู่ แต่ที่เล่าไป ว่าสงบ ๆ มันก็ยังไม่ใช่ของจริง เพราะเมื่อใดที่ความสงบปรากฏ มันมีผู้รู้ความสงบอยู่ และก็มี "รู้" ที่รู้ผู้รู้นั้นด้วยเจ้าค่ะ จากคลิปเสียง… ต่อไปนี้เวลารู้สามารถสังเกตได้ด้วยตนเอง ถ้ารู้แล้วทุกข์นั้นไม่ใช่รู้ นั่นคือเราไปเป็นสิ่งที่ถูกรู้เจ้าค่ะ แต่สิ่งที่พิมพ์ไปนั้นเป็นความเข้าใจ แต่รู้ว่าเข้าใจเจ้าค่ะ
หลวงตา : เพียรฟังซำ้ ๆๆๆ… และปฏิบัติให้ถึงรู้ออกมาจากใจที่ไม่สังขาร (วิสังขาร)
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 7 พฤศจิกายน 2561
