ผู้ถาม : กราบนมัสการพระอาจารย์ครับ ขอส่งการบ้านครับ การฝึกจิตเดี๋ยวนี้เหมือนจิตฝึกอัตโนมัติตลอดเวลา คือ แม้หลับตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าจิตกำหนดรู้เอง คือ ฝึกรู้ตัว ฝึกละ ฝึกปล่อยวาง แต่ยิ่งฝึกเหมือนยิ่งเห็นเป็นตัวเป็นตนชัดเจนขึ้น จนขณะจิตหนึ่ง กลับมาคิดว่า ต้องหยุดละวาง เพราะตัวที่กำลังทำการละวางอยู่ก็เป็นสังขารตัวหนึ่งที่ต้องละวางเหมือนกัน พอรู้เช่นนั้นตัวที่พยายามละวางมันก็หายไปเป็นไม่มีอะไร ได้แต่รู้ว่าไม่ได้ทำอะไร มองดูความรู้สึก และสิ่งต่างๆ รอบตัวก็ยังดำเนินอยู่เช่นเดิม ที่หายไปคือความพยายามละวาง อาการเช่นนี้ต้องกราบเรียนถามพระอาจารย์ว่า เป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ครับ พระอาจารย์โปรดช่วยแนะนำด้วยนะครับ
ไม่ต้องตอบแล้วครับพระอาจารย์ ตัวรู้ ตัวมองดูก็เป็นสังขารเช่นกัน จึงต้องวางผู้มองดู และผู้รู้ต่อไป
หลวงตา : อาการหรืออารมณ์ที่ถูกรู้ และผู้รู้ ล้วนเป็น “สังขาร” สิ่งปรุงแต่ง
ผู้พยายามวางอารมณ์ที่ถูกรู้ และ ผู้พยายามวาง “ผู้รู้” ก็เป็น “สังขาร” เป็นสิ่งปรุงแต่ง
อีกทั้ง มีเราหรือตัวเราเป็นผู้พยายามวางผู้มองดู และผู้รู้ต่อไป มันหลงสังขาร เป็น “อวิชชา”
ปล่อยวาง “ผู้ปล่อยวาง” นั้น เสียด้วย
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 23 มิถุนายน 2561
