ผู้ถาม : กราบหลวงตาครับ ผมไม่ได้ส่งการบ้านนานแล้วครับ ช่วงนี้ผมป่วยเลือดออกในกระเพาะอาหาร จนต้องนอนโรงพยาบาล ระหว่างที่อยู่โรงพยาบาล ก็ได้เห็นทุกข์ของกาย ขณะสติอ่อน จิตวิ่งไปยึดความเจ็บปวดของกาย ความทุกข์ ความกลัวก็เกิดขึ้น ขณะจิตมีสติกำลัง จิตถอนออกมา เห็นความเจ็บปวดของกาย ความทุกข์ ความกลัวก็หายไป วนไปวนมาสู้กันอยู่อย่างนี้ทั้งคืน แต่ไม่อาจเอาชนะเด็ดขาดได้เลย เมื่อน้อมสติระลึกถึงหลวงตา คำสอนที่ผมได้ยินจากที่เคยฟังไฟล์เสียงของหลวงตาคือ "อย่าไปสนใจสิ่งที่ถูกรู้ อาการที่ถูกรู้ ทั้งหมดเป็นสังขาร ให้พิจารณาที่ผู้รู้ ให้เห็นว่าผู้รู้นี้ไม่ใช่เรา เป็นสังขาร เป็นสิ่งเกิดดับ ไม่มีตัวตน"
ผมก็หันมาดูผู้รู้ ก็จะมีคนพากษ์อยู่ตลอดเวลา เดี๋ยวผู้พากษ์นี้ก็เข้าไปเป็นเจ็บปวด เดี๋ยวผู้พากษ์ก็ออกมานั่งพากษ์อาการเจ็บปวดอยู่แบบนี้ แต่ที่หนักคือความกลัวตายนี้ครับ แม้พอจะเข้าใจว่าตัวผู้พากษ์นี้เป็นสังขาร แต่เมื่อมาถึงจุดที่กำลังจะตาย สติปัญญาสู้ไม่ได้จริง ๆ ครับ หลงไปเป็นทุกข์เป็นกลัวตามสังขารปรุงแต่งไปหมดเลย กราบขอบพระคุณหลวงตาที่ช่วยอบรมสั่งสอนให้ผมสามารถผ่านช่วงวิกฤตของชีวิต แม้จะแบบทุลักทุเล แต่ผมจะเพียรปฏิบัติตามแนวทางของที่หลวงตาเมตตาต่อไปครับ
หลวงตา : วิกฤตเป็นโอกาส จึงรู้ธรรม เห็นธรรมได้ เพียรให้ต่อเนื่อง ใจจึงจะเป็นธรรม ธรรมเป็นใจ หรือ ***** ได้แต่รู้ แต่เห็น แต่ไม่ไปเป็น ก็จะพ้นทุกข์
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 23 มิถุนายน 2561
