ผู้ถาม : กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะหลวงตา
ไปมีตัวตนผู้อธิบายธรรมโดยไม่รู้ตัวเลยเจ้าค่ะ มันเป็นความรู้สึกว่า (เรา) รู้ละเอียดแล้ว (เรา) พบสิ่งที่ละเอียดแล้ว ด้วยความรู้สึกว่า (เรา) เป็นเช่นนั้นจริง ๆ
ซึ่งพูดเท่าไหร่ อธิบายเท่าไหร่ ทำความเข้าใจเท่าไหร่ จะไม่พบ แต่จะพบ เมื่อหยุด เท่านั้นเองเจ้าค่ะ
ความหลง มันเป็นจากใจที่เคลื่อนออกไป ไม่รู้ตัว
สติ คือ ใจอยู่กับรู้ ไม่เคลื่อนออกไป
สุญญตา คือ ไม่มีใจ ให้เคลื่อนออกไปแล้วเจ้าค่ะ
หลวงตา : “สติ คือ ใจอยู่กับรู้ไม่เคลื่อนไป ….สุญญตา คือ ไม่มีใจให้เคลื่อนที่แล้วเจ้าค่ะ”
***** ที่กล่าวมาทั้งหมดนั้น …. เป็นอวิชชา มีผู้ยึดถือใจที่เป็นสุญญตาไม่เคลื่อนที่
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 17 มกราคม 2565
