ผู้ถาม : หลวงตาเจ้าค่ะ
เมื่อคืนนี้บีเดินอยู่บนสะพานลอยเชื่อมระหว่างตึกที่ร.พ. (คนเดียว) (พอดีมาเฝ้าแม่) อยู่ดีๆ มีรถพุ่งลงมาจากลานจอดรถชั้น 8 ทะลุกำแพง หล่นลงมาใส่สะพานลอย
คือพอดีมีคนเห็นรถทะลุกำแพงแล้วกรี๊ดๆๆ เราไม่รู้เรื่องอะไรเลย รีบกลับหลังหันแล้ววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เสียงดังสนั่น เหมือนเพดานสะพานลอยจะถล่มลงมาทับ กว่าจะรู้ว่า มีรถตกลงมาจากข้างบน ตัวก็สั่นไปหมดเจ้าค่ะ
เลยโทรหาแฟนจะให้เค้ามารับ บอกพ่อแม่น้อง ถึงสิ่งที่เราประสบ เกือบไม่รอด เพราะห่างจุดเกิดเหตุเพียง 5+เมตร ทุกคนดูตกใจสัก 1-2 นาที บอกว่าโชคดีนะ ที่ไม่เป็นไร
แล้วทุกคน...ก็สนใจแต่กับตนเอง… แม่ก็บอกให้บีล้างแผลให้ น้องก็บอกให้บีช่วยหาคนเฝ้าเพราะเหนื่อยแล้ว แฟนก็บอกว่าทำกับข้าวอยู่ ยังไปรับไม่ได้ ให้รอหน่อย
จริงๆ แล้ว ไม่มีใครรักเราเลยนะเจ้าคะ สุดท้ายทุกคนห่วงตนเอง แล้ววันๆ เราไปนั่งห่วงใย ยึดถือ อยากให้เค้าดีๆๆ เพื่อ??
พ่อแม่ พี่น้อง สามี นิพพาน หายหมด ตัวสั่นไปหมด
เราประมาทมากๆๆๆ ความตายมันใกล้ตัวมากๆๆๆ เจ้าค่ะ เดินๆๆ อยู่ก็ตายได้เลยเจ้าค่ะ
ไม่มีอะไรที่เป็นเรา เป็นของเราจริงๆ เลย
กราบพระพุทธเจ้า กราบพระธรรม กราบพระอริยสงฆ์ กราบพ่อแม่ครูอาจารย์เจ้าค่ะ
กรรมใดที่เคยประมาทพลาดพลั้งล่วงเกินต่อพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ พ่อแม่ครูอาจารย์ กราบขอขมาด้วยเจ้าค่ะ
พุทธัง สรณัง คัจฉามิ
ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ
สังฆัง สรณัง คัจฉามิ
หลวงตา : อย่าว่าแต่คนอื่นเลย เราตกใจมาก และ เดินต่อไปเองไม่ได้ ต้องโทรหาคนอื่นๆ ให้เขามารับ แสดงว่าเราก็ยึดตนเองมาก และยึดมั่นคนอื่นๆ ด้วย
***** สังขารมีความสิ้นไป เสื่อมไปตลอดเวลา จงมีความไม่ประมาท เร่งเพียรให้สิ้นยึด สิ้นหลงโดยถาวรสิ้นเชิงในปัจจุบันเถิด
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 30 กันยายน 2564
