ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาค่ะ สภาวธรรมที่ปรากฏรู้สึกด้วยใจช่วงนี้ คือ จะไปกับโลกก็ไม่ใช่ จะมุ่งหาธรรมก็ไม่เชิง ไม่ดูดไม่ผลัก ไม่สู้ไม่ถอย อยู่กับโลก (จิต) และอยู่กับธรรม (ใจ) เหมือนหลังพิงฝา คือ รู้ทุกอย่างอย่างที่เป็น ไม่เอาอะไร ไม่เป็นอะไร ไม่ได้อะไร ปล่อยให้ทุกอย่างผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เมื่อใดใจสงบตั้งมั่นและอดทน ก็จะเห็นเพียงว่า ทุกอย่างทุกอาการของจิตเป็นสิ่งชั่วคราว มีแต่แปรปรวน ไม่เที่ยง ไม่อาจเป็นไปตามความอยาก หรือไม่อยาก ยิ่งดิ้นรน ยิ่งอยาก ยิ่งยึดถือเมื่อไร ยิ่งเป็นทุกข์เมื่อนั้น ใจค่อย ๆ ยอมรับความจริงว่า ทั้งจิต (ผู้รู้) และสิ่งถูกรู้ จะหยาบหรือจะละเอียด จะดีหรือจะไม่ดี จะถูกใจหรือไม่ถูกใจ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา สิ่งต่าง ๆ ปรากฏ เพียงเพราะมีจิตไปรับรู้ (ผัสสะ) และเกิดจิตคิดปรุงแต่ง (จิตตสังขาร) ใจแค่รับรู้รับทราบ ทุกอย่าง "เป็นเช่นนั้นเอง"
หลวงตามีสิ่งใดที่จะชี้แนะโยมได้โปรดเมตตาด้วยค่ะ กราบขอบพระคุณด้วยความเคารพค่ะ
หลวงตา : สาธุ สัจธรรมความจริงมันเป็นเช่นนั้นเอง
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 5 กันยายน 2562
