ผู้ถาม : หลังจากกลับจากภูฏานก็ฝึกปฏิบัติการมีสติรู้ตัวตลอดเวลาค่ะ เห็นความคิดอยู่ พบว่าเป็นคนคิดเยอะมากตลอดเวลาค่ะ เห็นตัวรู้บ้าง มามาไปไป บางทีก็ไปตัดสินว่าความคิดนี้ผิด อันนี้ถูก
แต่ใจที่รู้เฉย ๆ นั้นยังไม่เจอค่ะ
มีคำถามขอถามหลวงตาค่ะ คือจะมีสติรู้ตัวเวลาทำกิจกรรม นั่ง เดิน ขับรถ ทั่ว ๆ ไป แต่พอทำงาน ดูคนไข้ สมาธิมันจดจ่อกับการดูแลผู้ป่วย ไม่มีตัวรู้ออกมาเลยค่ะ เหมือนว่าหายไปเลย ไม่ทราบต้องทำอย่างไรคะ
หลวงตา : ปล่อยวางจิต “ผู้รู้” รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ (อาการของจิตใจ) แล้วเอามาคิด ตรึกตรอง ปรุงแต่ง วิเคราะห์ วิจารณ์ เหมือนคนพูด พากษ์ตลอดเวลาทุกปัจจุบันขณะ
จิตผู้รู้ ทุกปัจจุบันขณะ เกิดดับเร็วมาก และ จิตผู้รู้ทุกปัจจุบันขณะเป็นจิตปรุงแต่ง หรือ เป็น จิตตสังขาร
ดังนั้น จึงไม่มีจิตผู้รู้ดวงใดที่ไม่คิดปรุงแต่งพูดพากษ์ในใจ
***** จิตผู้รู้ที่รู้เฉย ๆ ไม่มีเป็นอันขาด
***** ปฏิบัติได้สูงสุด (นิพพาน) เพียงไม่มีผู้ยึดถือจิตผู้รู้ นี้เท่านั้น
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 19 ตุลาคม 2562
