ผู้ถาม : นมัสการครับ กระผมติดตามธรรมของหลวงตา ตลอดระยะเวลา 1 ปีกว่า เป็นแฟนพันธุ์แท้ ติดตามธรรมของหลวงตา ทุกช่องทางในอินเตอร์เน็ต ทางไลน์ ยูทูป แล้วนำมาปฏิบัติ เฝ้าสังเกตดูจิต คิด นึก ตรึกตรอง รู้ว่าจิตคิดอยู่ตลอดเวลา บางครั้ง ผมก็มานึกพุทโธ ทุกอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน แล้วรู้ว่า จะมีอีกความรู้สึกว่า มีตัวที่นึกพุทโธ กับ ผู้รู้ว่านึกพุทโธ ไม่ได้เป็นตัวเดียวกัน มีผู้รู้ และผู้ถูกรู้ .... ครับ ทำความเพียร อย่างสม่ำเสมอ ระยะเวลาต่อมา คืนหนึ่งเวลาประมาณตี 3 มีความรู้สึกว่า อึดอัด กระอักกระอ่วนในใจ ลุกมาเดินจงกรม ก็ไม่หาย นั่งสมาธิก็ไม่หาย จึงนั่งเล่นเฉย ๆ ไม่นึกคิดอะไร เพราะเหนื่อยกับอาการเวทนาทางใจนี้มาก ทันใดนั้น..... ก็เกิดอาการรู้วาบ เข้ามาในใจ ว่า ทุกสิ่งอย่าง มันเป็นสมมุติ ทั้งหมดเลย มันรู้ซึ้งสมมุติเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจ ขนลุกซาบซ่าน การรู้ว่าสมมุติ ครั้งนี้ไม่เหมือนกับที่เคยรู้มา น้ำตาไหลออกมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ขอกราบเรียนถามหลวงตาว่า เหตุการณ์ที่เกิดกับผมนี่มันคือสภาวะอะไรครับ ? เราจะพิจารณาเพื่อให้มีความเจริญในธรรม เพื่อความพ้นทุกข์ได้อย่างไร ? ขอความเมตตาจากหลวงตาให้คำแนะนำเพิ่มเติมด้วยครับ ขอกราบขอบพระคุณหลวงตาเป็นอย่างสูง ที่เมตตาให้แนวทางปฏิบัติเพื่อความพ้นทุกข์ ขอกราบนมัสการด้วยความเคารพอย่างสูง หลวงตา : “.... ขณะที่นั่งเล่นเฉย ๆ ไม่นึกคิดอะไร เพราะเหนื่อยกับอาการเวทนาทางใจนี้มาก ......” (ตอนนี้ คือ ขณะจิตที่ปล่อยวาง ) เพราะเหตุ .... ปล่อยวาง ธรรมจึงเข้าถึงใจ “....ทันใดนั้น ก็เกิดอาการวูบวาบเข้ามาในใจว่า .... ทุกสิ่งอย่าง มันเป็นสมมติ ทั้งหมดเลย มันรู้ซึ้งสมมติเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจ ....” มันจึงสะเทือนออกมาจากใจ ขนลุกซาบซ่าน น้ำตาไหลออกมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ **** จงจำไว้ว่า ...เพราะเหตุ “ปล่อยวาง .... ปล่อยวาง .... ปล่อยวาง ........ เท่านั้น ธรรมจึงจะเข้าถึงใจ” ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 9 มีนาคม 2562
