ผู้ถาม : กราบค่ะ คราวนี้หนูขอเมตตาไม่ออกสื่อจริง ๆ นะคะ หลวงตาขา เพราะหนูก็ไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นเลยค่ะหลวงตา
ตอนแรกไม่คิดว่าจะเล่าให้หลวงตาฟังเลยค่ะ เพราะหนูรู้สึกว่าหนูจะเล่าออกมาได้ยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้นค่ะ แต่พอถึงอังกฤษได้เห็นข้อธรรมยาว ๆ ที่หลวงตาตอบลูกศิษย์และส่งมาให้หนูด้วย หนูอ่านวนไปวนมาด้วยความรู้สึกแปลกใจมากค่ะ ว่าทำไมเหมือนหลวงตาจะทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แปลกใจจริง ๆ ค่ะ ทุกอย่างเกิดขึ้นคืนก่อนที่หนูจะบินมาอังกฤษค่ะ ประมาณเกือบ 5 ทุ่มได้ค่ะ
เดินไปห้องน้ำค่ะ ยืนอยู่นิ่ง ๆ ค่ะ หน้ากระจกอยู่ ๆ มันผุดขึ้นมาเองค่ะว่า ตัวหนูไม่มีค่ะ มีบางอย่างเกิดขึ้นค่ะ หนูรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมากก่อนค่ะ มันเหมือนแจ้งออกมาว่าตัวหนูไม่มีตัวตนจริง ๆ ค่ะ มันผุดออกมาเลยค่ะว่าเราโดนหลอกมาตลอดชีวิต เหมือนมันตื่นออกมาจากอะไรค่ะ ว่าเราโง่มาตลอดชีวิต มันไม่ใช่ความคิดจริง ๆ ค่ะ เหมือนมันแจ้งขึ้นมาเองค่ะ เป็นความรู้สึกที่ยากเหลือเกินที่จะอธิบายค่ะ หนูเดินออกมาจากห้องน้ำแบบบอกไม่ถูกค่ะ
มาเจอรูปถ่ายตัวเองบนโต๊ะในห้องรับแขกและเป็นครั้งแรกที่หนูรู้สึกว่า คนในภาพไม่ใช่หนูค่ะ ตัวหนูไม่มี หนูถูกหลอกมาตลอดชีวิต คำนี้ผุดขึ้นมาในใจ วนไปเวียนมา กับความรู้สึกว่า มันเป็นเรื่องจริงไหม ทั้งตกใจ สลดใจ เศร้าใจ ใจหนูแห้งแล้งไปค่ะ
ทุกอย่างเงียบนิ่งไปหมดค่ะ หนูเห็นคนในภาพที่ไม่มีความรู้สึกเลยว่าเป็นหนู ใจหนูสลด ๆๆ เศร้า หดหู่ หนูแค่รู้สึกว่า มันใช่จริง ๆ เหรอคะ เป็นความจริง ๆๆ เหรอ
คืนนั้น หนูวนเวียนระหว่าง ความจริง กับ ความคิด สับสนค่ะ หลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะมีอาการกระเด้งออกแรง ทั้งแบบผลักออก กระชากออก ผั๊วะ ๆๆ สลับไปมา กับเหมือนถูกสะบัดออกค่ะ แรงจนครึ่งตัวหนูเกือบหลุดออกจากเตียงค่ะ
ตื่นมาหนูก็ยังวนเวียนกับสิ่งที่เกิดค่ะ หนูต้องเตรียมตัวแพคกระเป๋ามาอังกฤษแต่หนูไม่มีใจทำอะไรเลยค่ะ มันวนเวียนอยู่ในหัว ว่าหนูไม่มี ตัวหนูไม่มี หนูนั่งพิจารณาทุกอย่างเพื่อทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ว่าหนูเป็นอะไร ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ หนูว่าหนูไม่ได้ปฏิบัติธรรมเพื่อต้องการบรรลุอะไรเลยค่ะ หนูไม่เคยต้องการเลยค่ะ แต่เส้นทางธรรมหนูเกิดจากความสงสัย สงสัยมาเรื่อยค่ะ และต้องการคำตอบในทุกความสงสัย
ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หนูรู้เลยค่ะว่าหนูกลัวที่จะต้องไป ตอนเจอหลวงตาครั้งแรก ก็กายหาย ใจหาย พอมีฝันที่หายใจไม่ออก ก็เจอความจริงว่า หนูกลัว รวมถึงที่หลวงปู่ชาก็มาบอกว่ากลัวทำไมถ้าต้องปล่อยไป
หนูสับสนกับความจริงที่เจอมากค่ะ หนูเงียบมากค่ะ วันนั้น จนถึงเวลาต้องเดินทางไปสนามบิน ตอนนั้นหนูแค่รู้สึกว่าขอสงบสติอารมณ์กับตัวเองนิดค่ะ
หนูเลยนั่งภาวนามาในรถค่ะ สักพักเหมือนพอมันสงบลงค่ะ ประโยคนี้ก็ผุดมาเลยค่ะ “ไม่มีผู้หลุดพ้นที่แท้จริง” หนูจำประโยคนี้ได้แม่นยำมากค่ะ
เพราะมาจากครั้งหนึ่งที่ไฟล์เสียงหลวงปู่พุทธทาสเด้งเข้ามา แล้วหนูนอนฟังจนจบค่ะ หนูจำได้ค่ะว่า หนูยังส่งภาพนิ่งของไฟล์นั้นให้หลวงตาด้วยค่ะ
หนูเหมือนได้คิดเลยค่ะว่าใช่เลยค่ะ แล้วจะกลัวอะไร กลัวไปไหน เพราะมันไม่เคยมีใคร การหลุดพ้น ไม่มีผู้หลุดพ้น ไม่มีหนู ไม่มีใคร ไม่มีอะไรเลยค่ะ
เหมือนเมฆที่ดำเริ่มเคลื่อนหายจากใจหนูค่ะ เหมือนสติกลับมาค่ะ พอขึ้นเครื่องบินหนูก็นึกได้ค่ะว่า มีไฟล์เสียงหลวงปู่พุทธทาสอยู่ในมือถือ และก็เจออีกไฟล์ของหลวงปู่ชา “ต่อสู้กับความกลัว” อยู่ติดกันเลยค่ะ
หนูตั้งใจฟังแบบทุกคำเลยค่ะ นึกถึงหลวงตามาก ๆๆๆๆ ค่ะ แต่ใช้สัญญาณมือถือไม่ได้แล้วค่ะ แต่ก็คิดว่าเดี๋ยวมันก็ต้องผ่านไปได้เหมือนทุกครั้งค่ะ
ถึงแม้นหนูยังไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นนะคะ แต่หนูรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิมค่ะ แต่ก็ไม่ทราบว่าอะไรค่ะ ขอโทษนะคะหลวงตา หนูคงได้แต่เล่าเท่าที่หนูจะจำได้ แต่หนูไม่สามารถเอาสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในใจออกมาได้เลยค่ะ
หลวงตา : สาธุ เป็นปัจจัตตัง พิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นธรรมที่เป็นประสบการณ์ตรง
จะเป็นประโยชน์แก่ผู้สนใจในธรรม จึงขออนุญาตโพสต์นะ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม 2562
