ผู้ถาม : หลวงตาคะ ไป ๆ มา ๆ “ใจ” ที่เเท้จริงแล้วไม่มีตัวจิตตัวใจ กลับดูมีค่า มีความหมาย และ มี “ตัวเรา” หลงยึดถือไปเสียแล้ว ... ความยึดถือก็มาในทุกรูปแบบเลยนะคะ … กราบนมัสการหลวงตาด้วยความเคารพอย่างสูงยิ่งค่ะ
หลวงตา : มีทุกข์เพราะหลงมี “ตัวเรา” ไปยึดถือใจ
ตัวเราไม่มี ไม่มีตัวเรามาแต่แรก
ความรู้สึกว่ามีเรา ตัวเรา ตัวตนของเราเป็นเพียงความหลง
สิ่งใดมี สิ่งนั้นไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาทั้งหมด
ไม่มีตัวเรา ก็ไม่มีผู้ยึดถือ สิ้นกิเลส ไม่มีผู้ทุกข์ (นิพพาน)
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2562
