ผู้ถาม : กราบขอบพระคุณองค์หลวงตาที่เมตตาอย่างที่สุดเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ลูกไม่เข้าใจว่าทิฏฐิที่มีเป็นอย่างไร เมื่อวานเห็นชัดขึ้นมาว่า อ๋อ .. ใจที่มันไม่ยอมลงใจจนกว่าจะรู้ได้ด้วยตัวเอง นั่นคือ “ทิฏฐิมานะ”
ถึงจะเชื่อว่าสิ่งที่พระพุทธเจ้าและองค์หลวงตาบอกสอนว่าเป็นจริง แต่มันต้องรู้ให้ได้ด้วยตัวเอง จริง ๆ มันเชื่อและศรัทธาตัวเองมากกว่า มันถึงไม่ยอมเพราะมันต้องรู้ให้ได้ด้วยตัวเอง
**แต่ “ตัวเอง” มันเป็น “อวิชชา”** เมื่อศรัทธาตัวเอง **มันจึงศรัทธาอวิชชา** ... มันจึงไม่สิ้นอวิชชา ...
สิ่งที่ได้เรียนรู้จากที่องค์หลวงตาสอนเมื่อวาน คือ ทิ้ง และ ละวาง เหตุผลทั้งหมด ไม่แม้แต่จะขยับคิดที่จะดิ้นรนหาเหตุผลใด ๆ มาอธิบายอีก เพราะแท้จริงธรรมะเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหตุเหนือผล จะพยายามหาเหตุผลสักเท่าไหร่มาอธิบาย ไม่อาจพบธรรมะที่แท้จริงได้
แค่ “รู้” และเห็นยอมรับตามความเป็นจริงและเว้นขาดจากการหาคำอธิบายใด ๆ เพราะสิ่งที่อธิบายได้มีแต่เรื่องฟุ้งซ่านไม่รู้จบของโลกเท่านั้น
น้อมกราบองค์หลวงตาจากใจเจ้าค่ะที่เมตตาเป็นที่สุดและตลอดมาเจ้าค่ะ
หลวงตา : มีทิฏฐิในอย่างนั้น มันส่อแสดงว่าอธิษฐานจิตปรารถนาที่จะเป็นพระปัจเจกพระพุทธเจ้า
ถ้าปรารถนาพระนิพพานในปัจจุบัน ต้องอธิษฐานถอนให้ขาด
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2562
