ผู้ถาม : กราบนมัสการค่ะหลวงตา ขอรายงานการปฏิบัติถวายหลวงตานะคะ ไม่แน่ใจว่าเมื่อวานนี้หรือวานซืนค่ะ ก็เพียรดูสิ่งเกิดดับอย่างที่เคยมาค่ะ
จำไม่ได้ว่าเป็นอารมณ์โกรธหรือเป็นเวทนาความเจ็บปวดเกิดขึ้นก่อน เพราะดูไม่ทันค่ะ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เห็น คือ อารมณ์อันที่เห็นชัด น่าจะเป็นเวทนาความเจ็บปวด เพราะเห็นเวทนาความเจ็บปวดก็ดูว่าไม่ใช่เรา
กายกับเวทนาก็เป็นคนละส่วนกัน กายไม่ได้ปวดด้วย และกายก็ไม่ใช่เรา แยกออกเป็นส่วน ๆ แล้วก็ถามในใจว่าตกลงใครปวด
มีความรู้เกิดขึ้น ในขณะสั้น ๆ ขณะเดียว เป็นความรู้ที่รู้ทุกอย่างโดยที่ไม่มีตัว เป็นความรู้สึกที่ตรงกับที่รู้ในทฤษฎี แต่ก็เป็นเพียงแว็บเดียว มาอธิบายตอนนี้ก็อธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกันค่ะ
แต่พอแว็บเดียวก็เห็นความรู้ที่เป็นตัวตนขึ้นมาเลยค่ะ เลยเข้าใจว่าทำไมเราถึงต้องทำต่อเนื่อง เพราะขณะเกิดแว็บเดียวเหมือนพอจะเข้าใจอะไรบางอย่างแป๊บนึงเลยค่ะ
กราบนมัสการและกราบขอบพระคุณในความเมตตาของหลวงตาอย่างสูงค่ะ
หลวงตา : ถ้าเคยพบเห็น “ความรู้ที่รู้ขึ้นมาเอง” แม้เพียงแว็บเดียว โดยไม่ได้มีเจตนารู้ จงใจรู้ ตั้งใจรู้ หรือ พยายามรู้
ก็จะจดจำได้ถึงใจ ต่อไปก็จะพบเห็นเขาได้บ่อย ๆๆๆ...... ยิ่งขึ้น
แล้วจะรู้แจ้งแก่ใจว่า ความพ้นทุกข์ในปัจจุบัน และ ความสิ้นการเวียนว่ายตายเกิดให้เป็นทุกข์ในภพชาติต่อ ๆ ไป ก็อยู่ที่ความรู้ที่ไม่ปรุงแต่งนี้เอง
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 18 ธันวาคม 2562
