หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ผู้ถาม : มาถึงจุดของชีวิต ที่เมื่อมองกลับไปในอดีต ไม่เห็นสักอย่างที่สำคัญเจ้าค่ะ  มันเลือน ๆ ไปหมด ทั้งในความจำและความหมาย เบาดีนะคะ

ไปกลับอยู่กับ “ผู้รู้” และ “รู้” ซึ่งคล้ายจะเชื่อมกันจนเห็นรอยต่อยาก เมื่อใดที่ตัวตนในผู้รู้ เลือนจางหายกลายเป็น “รู้” ที่เป็นธรรมชาติของมันอยู่

ไม่ว่า “ผู้รู้”จะเข้มข้น หรือจางหาย ก็จะเห็นการเกิดการเปลี่ยนแปร และการดับของความคิด ซึ่งเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยจะไปยึดอะไรที่ไกลนักกับอดีตหรืออนาคตนั้น

ความตายเป็นเรื่องที่อยู่ในใจบ่อยมากเจ้าค่ะ

นึกถึงอวัยวะ หัวใจ ไส้ พุง และร่างกาย ว่าเหมือนโรงงานที่รับใช้จิต

เครื่องจักรนี้เก่ามากแล้ว เดี๋ยวเสื่อมตรงโน้นเสียตรงนี้  การกินก็เหมือนป้อนน้ำป้อนพลังให้โรงงานทำหน้าที่ของมัน ขณะนี้เป็นอย่างนี้ค่ะ

หลวงตา : “สิ่ง” สิ่งนั้นมีอยู่  แต่ไม่ได้เป็นอะไรเลย ไม่มีอะไรเลย

ไม่มีผู้ได้อะไร ไม่มีผู้เสียอะไร

ไม่ได้มีขึ้นเพราะการเกิด และไม่ได้ดับไปเพราะการตาย

ไม่มีการไป ไม่มีการมา

ไม่ได้เป็นเรา เป็นตัวเรา เป็นของเรา

ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 16 เมษายน 2562