ผู้ถาม : นมัสการค่ะ วันนี้นอนกลางวัน แป๊บเดียวจิตมันรวม มีสภาวะเหมือนมีแสงกระแทกออกไปจากสมอง แล้วไปรู้อีกที ไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง เหมือนเขาจะขังโยมไว้ แต่โยมดิ้นรนหลุดมามาได้ รู้อีกทีเห็นตัวเองนอนมือวางที่หน้าอกทั้งสองข้าง แต่มีอีกสองมือที่เคลื่อนไหวอยู่ มันแยกกัน โยมนึกขี้นได้ว่า อ๋อเราออกมาจากร่าง เข้ากลับร่างไม่ได้แล้ว รู้สึกเหมีอนอะไรกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ตกใจนิด ๆ เลยอธิษฐานหาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หลวงปู่มั่น หลวงตา ช่วยหนูด้วย แล้วก็เห็นหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง ๆ มือทั้งสี่มือค่อย ๆประสานกัน แล้วก็รู้สึกตัว โยมไม่เคยเจอสภาวธรรมแบบนี้เลยค่ะ ขอความเมตตาชี้แนะด้วยค่ะ กราบ
หลวงตา : แสดงว่า มันมีอวิชชา คือ ความหลงยึดถือว่ามีตัวเรา หรือ ตัวตนของเราอยู่ในความรู้สึก หรือ ยังหลงยึดความคิด รู้สึก เป็นตัวตนของเรา จึงมีตัวเราจะออกจากร่าง
ถ้าสิ้นหลงยึดถือว่ามีตัวตนของเราซ่อนเร้นอยู่ในใจ ก็จะไม่มีวิญญาณที่เป็นตัวเราออกจากร่าง ประมาทไม่ได้ นะ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 11 เมษายน 2562
