ผู้ถาม : น้อมกราบนมัสการหลวงตา พ่อแม่ครูอาจารย์ที่เคารพยิ่ง
เดินจงกรม เริ่มเดินก็มีอาการเอียงไปเอียงมา คล้ายขายาวไม่เท่ากัน เจ็บโคนขาซ้ายมาก
รู้ขึ้นเองว่า ตาย ตาย ตาย ตาย
เจ็บทุกขณะที่เดิน ตาย ก็เด้งขึ้นมาทุกขณะคู่กับอาการเจ็บ
รู้ขึ้นเองว่า แบบนี้เองที่พระพุทธองค์และพ่อแม่ครูอาจารย์ นึกถึงความตาย
ทุกลมหายใจหรือวันละหมื่นครั้ง แสนครั้ง
เป็นแบบนี้ทุกขณะที่เดินจงกรมวันนี้ (ประมาณ 4 ช.ม.)
เจ็บตาย เจ็บตาย เจ็บตาย
เจ็บตาย เจ็บตาย เจ็บตาย
เจ็บจนตาย เจ็บจนตาย
ระหว่างวันมีพิจารณากายต่อเนื่องประมาณ 3 ช.ม.
แต่ใจสลดน้อยกว่าเดินเจ้าค่ะ
เห็นความไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ อนัตตา
ตลอดการเดินและการพิจารณา
นอกนั้นเผลอเพลินไปกับกิจวัตรประจำวันและความคิด
รู้เท่าทันบางขณะว่า
สังขารทั้งนั้น
เกิดเอง ดับเอง เกิดเอง ดับเอง
ขอความเมตตาองค์หลวงตาโปรดชี้แนะศิษย์ด้วยเจ้าค่ะ
น้อมกราบ กราบ กราบเจ้าค่ะ
หลวงตา : ตลอดเวลาที่พิจารณาทั้งวัน ให้มีสติ ปัญญา รู้เท่าทันว่ายังหลงเป็นอวิชชา ตัณหา อุปาทาน คือ
มีตัวเราเป็นตัวเป็นตน เป็นผู้เฝ้าระวังรักษาจิตใจของเรา
มีเราเป็นตัวเป็นตนเป็นผู้พิจารณา เพื่อผลประโยชน์ของตัวเรา
มีเราเป็นตัวเป็นตนเป็นผู้มีความหวัง ความปรารถนาบรรลุธรรม หรือ บรรลุนิพพาน
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 23 มกราคม 2563
