ผู้ถาม : กราบขอบพระคุณในความเมตตาเจ้าค่ะ ชัดเจน ละเอียด มาก ๆๆๆ เลยเจ้าค่ะ
ผู้รู้ ที่รู้ผู้พูดผู้พากษ์ (รู้ขันธ์ 5) คือจิตอวิชชา เพราะยังเป็นเรารู้ เป็นรู้หลง หลงว่าเรารู้ ยังไม่ใช่รู้ที่บริสุทธิ์ เพราะยังดิ้นรนทะยานอยากได้ ยังใช้ปัญญาวิเคราะห์แยกแยะธรรมได้เจ้าค่ะ
ในบางขณะที่พิจารณากายจนสลายคืนธรรมชาติหมด บางครั้งก็ลงแก่ใจจริง ๆ จนมีคำพูดดังออกมาว่า ว่างเปล่าจากตัวตน ขณะนั้นจะเห็นว่า ความดิ้นรนทะยานอยากหายไป จากการปฏิบัติจึงเข้าใจว่า เมื่อชัดแจ้งว่าขันธ์ 5 เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ว่างเปล่าจากตัวตน จิตอวิชชานี้ก็จะบริสุทธิ์เอง ไม่มีเราปนอยู่ในรู้ เป็นรู้สิ้นหลง รู้สิ้นยึด เจ้าค่ะ
ผิดพลาดจากธรรมตรงไหน ขอพ่อแม่ครูอาจารย์ โปรดเมตตาชี้แนะศิษย์ด้วยเจ้าค่ะ
หลวงตา : ยังหลงเป็นอวิชชา ตัณหา อุปาทาน คือ มีตัวเราเป็นตัวเป็นตน เป็นผู้เฝ้าระวังรักษาจิตใจของเรา
มีเราเป็นตัวเป็นตนเป็นผู้กระทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเรา ผู้มีเราเป็นตัวเป็นตนเป็นผู้มีความหวัง ความปรารถนา
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 23 มกราคม 2563
