ผู้ถาม : กราบเท้าองค์หลวงตาเหนือเกล้าค่ะ
ศิษย์ได้อ่านทบทวนคำสอนที่องค์หลวงตาโพสต์ด้านบนอยู่นานแบบตื้อ ๆ จนในที่สุดรู้สึกถึงภาพที่ตัวเองออกมายืนมองร่างตัวเองด้วยความทุกข์ ในชาติแล้วชาติเล่า
พิจารณาสักพัก จึงเข้าใจว่าตัวทุกข์มันคือร่างที่ออกมายืนมองร่างตัวเอง มันเข้าใจผิดว่าร่างที่มันเห็นเป็นทุกข์ น่าสงสาร ต้องตายอย่างทรมานมาไม่รู้กี่ชาติ ทำไมแกถึงไม่เลิกยึด เลิกทุกข์สักที แต่ความจริงตัวทุกข์มันอยู่ตรงตัวที่ยืนมอง
ศิษย์จึงตั้งจิตถอนคำอธิษฐาน ด้วยพุทธานุภาเวนะ ธรรมานุภาเวนะ สังฆานุภาเวนะ ความเมตตาไม่มีประมาณของพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอรหันต์ พระโพธิสัตว์ พ่อแม่ครูอาจารย์ รวมถึงบุญที่ลูกทำมาในทุกภพชาติ จงถอดถอนคำอธิษฐานที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ ที่ลูกเคยอธิษฐานยึดมั่นถือมั่นในตัวตนให้หมดสิ้น เปลี่ยนเป็นสัมมาทิฏฐิในปัจจุบันนี้ เดี๋ยวนี้ด้วยเทอญ
จึงเข้าใจว่า ไม่มีใคร ต้องเข้าไปแก้ไข ช่วยเหลือ สั่งสอน ปกป้อง ... และไม่มีใครที่คอยห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่ง ... ปล่อยเค้าเป็นของเค้า ... ปล่อยสังขารเค้าสังขารของเค้าไป
จริง ๆ คือ ถึงจะช่วยเหลือก็รู้ ไม่ช่วยก็รู้ โกรธก็รู้ อยากก็รู้ ... รู้เค้าทำอะไรไม่ได้ เปรียบเหมือนไม่มีตัวตน ไม่ขยับ ... แต่อะไรขยับเค้าจะรู้ แต่เค้าก็แค่รู้ ... ตรงนี้คือที่เปรียบเหมือนใจมี แต่ไม่มีตัวจิตตัวใจ ใช่ไหมคะ
กราบเท้าองค์หลวงตาเมตตาชี้แนะ หากมีความคลาดเคลื่อนในจุดใด
หลวงตา : สาธุ ใช่แล้ว
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 22 มกราคม 2563
