ผู้ถาม : กราบขอโอกาสพ่อแม่ครูอาจารย์เจ้าค่ะ เมื่อช่วงเช้า พอลูกอยู่กับลมหายใจไปสักพัก มันนิ่ง เฉย เงียบ แต่รู้ว่า มันรู้ชัดเจ้าค่ะ มันเป็นความสงบที่ลูกไม่ได้พบมานาน มันสุขอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้พัก และทุกขณะเมื่อมีความคิดเกิดมา ก็รู้แค่ว่านี่เป็นเพียงสังขาร มันเกิดและก็ดับไป ใจก็ไม่ได้ไปวุ่นวายอะไร รู้อยู่เท่านี้ ขอความเมตตาองค์หลวงตา ลูกทำเช่นนี้ไปเรื่อย ๆใช่ไหมเจ้าคะ กราบนมัสการเจ้าค่ะ
หลวงตา : มีสติ สมาธิ ปัญญา ศรัทธา ความเพียร ขันติ อย่างนี้อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย
เมื่อใจสงบแล้ว ไม่ให้ใส่ใจแต่ความสงบ ให้สังเกตเห็นว่า ในความสงบมีตัวเราพูดพากษ์ในใจตลอดเวลา ก็ให้ “สักแต่ว่ารู้” ตัวเราที่พูดพากษ์ทุกปัจจุบันขณะ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 21 มกราคม 2563
