ผู้ถาม : กราบถามหลวงตาเจ้าค่ะ ปฏิบัติคิดว่าเดินตามที่หลวงตาสอนนะคะ คือ รู้กายรู้ใจ แต่ไม่จ้องไม่เพ่ง และพึงระลึกถึงความไม่มีตัวตน และความยึดไม่ได้ของทุกสิ่งค่ะ ระลึกถึงความตายบ่อย ๆ ทั้งวัน เมื่อมีอะไรมากระทบใจ ใครพูดไม่ดี ทำไม่ดี อะไรต่าง ๆ มีเหตุการณ์รอบตัวอะไร เมื่อจิตมันจะคิดปรุงแต่งอะไรไปสั้น ๆ แล้ว มันก็จะวกมาระลึกความตาย ความไม่มีอะไรในโลกให้ยึดถือได้เองทุกครั้งค่ะ
แต่มาช่วงหลังนี้ มีบางอย่างแปลก ๆ เช่น ตอนปอกผลไม้ เวลาอยู่คนเดียว จิตจะตั้งมั่นมากค่ะ จึงไม่เข้าใจว่า ทำไมจึงทำมีดบาดมือ โดยเราเห็นทุกขณะที่เกิดขึ้น เห็นจิตทำงานไปด้วย เห็นความคิดด้วย กลับมาทบทวนหลายวัน เหมือนจิตมันดิ่งลงในขณะนั้นค่ะ
ล่าสุดวันนี้ เกิดขึ้นอีกหลังจากครั้งนั้นเป็นเดือน วันนี้นั่งอยู่คนเดียว ถือไอแพดในมือแต่ไม่ได้ดูนะคะ กำลังปิดมัน หลังจากฟังธรรมเสร็จแล้วกลับปล่อยมันตกลงเท้าตัวเองค่ะ เห็นทั้งหมดเป็นภาพสโลโมชั่นด้วย แต่จิตมันนิ่ง ๆ ค่ะ เห็นตลอดทั้งหมดแบบช้า ๆ เลยงงตัวเองที่ไม่ขยับตัวหลบหรือคว้าจับไอแพดไว้ค่ะ
มันรู้แต่มันไม่ยอมขยับตัวค่ะ ไม่ยอมตกใจอะไร จนเจ็บตัวรู้ว่าเจ็บ จึงจะขยับตัวค่ะ มาย้อนคิดก็สงสัยว่า เพราะทุกอย่างมันเกิดเร็ว เราจึงขยับตัวไม่ทัน แต่จิตเห็นเป็นภาพช้าเองใช่หรือไม่ หรือจิตติดนิ่งโดยไม่รู้ตัวกันแน่
การปฏิบัติทุกวันนี้ ดูกายใจตลอดวันค่ะ โดยจะรู้สึกการเต้นชีพจรทั่วกายและรู้ตัวทั่วพร้อม ฟังธรรมทางยูทูปเช้าและเย็นทุกวันค่ะ ปกติจิตใจแช่มชื่นมีความสุขง่ายค่ะ เจริญเมตตาต่อทุกสิ่งที่พบเห็น
กราบขอบคุณหลวงตาค่ะ
หลวงตา : กรณีอย่างที่บอกนั้น มันหลงจมติดไปกับอารมณ์ ถ้าเป็นใจบริสุทธิ์แค่รู้ หรือ สักแต่ว่ารู้ (ไม่มีตัวตนของผู้รู้) จะไม่จมไปในอารมณ์อย่างนั้น หรือ อารมณ์จะไม่ติดอยู่ที่ใจเลย
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2563
