ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาด้วยใจเคารพนอบน้อมเจ้าค่ะ กราบขอโอกาสรายงานการปฏิบัติเจ้าค่ะ เมื่อวานเน้นพิจารณาสังโยชน์ตัวที่ 10 "อวิชชา" ด้วยการฟังไฟล์เสียงคุณป้าหมอศรีวิไลกับคำสอนของหลวงตา ประกอบการเดินจงกรมช่วงกลางวัน เข้าใจในสิ่งที่หลวงตาสอนคุณป้าหมอเจ้าค่ะ
ตอนค่ำเดินจงกรมโดยไม่ฟังไฟล์เสียง ตอนยืนอยู่ที่หัวทางจงกรม มันรู้สึกว่าไม่มีการกระทำอะไรในจิต ต้องใช้การระลึกรู้ขึ้นมาว่าจะพิจารณา อวิชชาในจิตเดิมแท้
พอเริ่มเดินจงกรมได้ยังไม่สุดทาง มันปิ๊งขึ้นมาในใจ และ พูดขึ้นมาว่า "ไม่มีใคร" ในจิตเดิมแท้นี่นา แล้วจะพิจารณาอะไร "นั่นสิ จะพิจารณาอะไร" ใจมันว่างไปหมดชั่วเสี้ยวขณะ และต่อด้วยมันพูดขึ้นมาในใจอีกว่า จิตเดิมแท้ก็ "ไม่มีอะไร" นี่นา
หลังจากนั้นมันรู้สึกเหมือนคำว่า “จิตเดิมแท้” เดิมที่มันมีกรอบความหมายของคำอยู่ในใจ มันไม่มีกรอบนั้นอีกแล้ว เหมือนไม่มีขอบเขตแล้วเจ้าค่ะ เป็นความว่างกว้าง ๆ เลยเจ้าค่ะ แต่ก็ยังมีจิตตสังขารเกิดดับ ๆๆ อยู่ในความว่างนะเจ้าคะ
เดินจงกรมต่อก็มีแต่รู้ ว่าใจมันว่าง และ ก็มีจิตตสังขารเกิดดับ ๆๆๆๆ อยู่ด้วยกันตลอดเจ้าค่ะ
ถ้ามีความเข้าใจผิดคลาดเคลื่อนในธรรมประการใด ขอความเมตตาหลวงตาโปรดชี้แนะเจ้าค่ะ
น้อมกราบ กราบ กราบ แทบเท้าหลวงตาเหนือเศียรเกล้าเจ้าค่ะ
หลวงตา : ถูกทางแล้ว แต่แอบมีผู้ยึด อยากได้จิตเดิมแท้ ความไม่มี (ไม่มีอะไรปรากฏ) มาเป็นของเรา
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 19 เมษายน 2563
