ผู้ถาม : เช้านี้ตื่นมาก็นิมิต จะไปส่งการบ้านครูบาอาจารย์ค่ะ พอดีมีกัลยาณมิตรจะไปกราบท่านเลยพิมพ์ไปฝากเขาส่งการบ้านค่ะ หลวงพ่อคะ จิตมันกำลังพัฒนาไปสู่ความไม่มีตัวมีตน ใครให้อะไรมันก็ไม่เอาแล้ว จะพัฒนาไปสู่ความไม่มีตัวมีตนอย่างเดียว อยู่ตรงนี้ ถึงลูกจะขาหัก ถึงจะไม่ได้มีเงินเยอะ แต่มันมีความสุขมากกว่าเศรษฐีร้อยล้านพันล้านเสียอีก เดิมมันคิดจะไปกราบหลวงพ่อ เอาตัวเองไปให้หลวงพ่อดู ไปบอกหลวงพ่อว่า เป็นลูกศิษย์แท้ ๆ ของหลวงพ่อแล้วนะ มันเดินตามทางหลวงพ่ออย่างไม่ถอยย้อนกลับแล้ว มันเป็นพระแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้บวช แต่มันพิจารณาอีกที ไม่เอาดีกว่า อย่าได้ไปมี ไปเป็นอะไรอีกเลย เป็นพระก็ไม่เอา เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อก็ไม่เอา มันไปกราบหลวงพ่อได้ เสียสละตัวเองเพื่อหลวงพ่อได้ แต่ให้เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ มันไม่เอาแล้ว จะไปมี ไปเป็นอะไร มันก็ยึด มันมีตัวมีตนทั้งนั้นเลย พัฒนาไปสู่ความไม่มีตัวมีตนดีกว่า ขอเพียงมันไม่ประมาท หลงเหม่อเผลอเพลินกับอะไร มันมีสติอยู่ มันก็ลดอัตตา ลดความยึดถือ กิเลสมันก็เบาบางลง ไม่ถูกมันกดหัวเหมือนแต่ก่อนอีก อ้อ อีกอย่าง ต้องไม่เอาผัวด้วย อย่างนี้ วันนึงถ้าเหตุปัจจัยมันพร้อม มันก็ต้องพัฒนาไปเป็นเหมือนหลวงพ่อเองแหละ
สวดมนต์วัตรเช้า มันเริ่มเฉย ๆ ไม่พิจารณากับบทสวดเดิม เรื่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เท่าไหร่แล้ว เหมือนสวดไปแต่เสียง แต่มันกระเทือนกับบทใหม่ ที่พิจารณา จีวร อาหาร เสนาสนะ ว่าไม่ได้สกปรกแต่เดิม แต่พอมาสัมผัสเราแล้ว ก็สกปรกขึ้นมา มาอินกับอันนี้แทนค่ะ ประหลาดใจ ที่ มันเปลี่ยนเอง มันเลือกของมันเองได้ด้วยหรือ บังคับไม่ได้เลยจริง ๆ
หลวงตา : สาธุ สาธุ สาธุ รถไฟล์ความเร็วสูงเที่ยวสุดท้ายแล้ว ... ปู๊น ๆ ๆ ๆ ... ใครไม่เอาจริง ... ทิ้งเลย ... 555 ......
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน 2560
