ผู้ถาม : กราบเท้านมัสการหลวงตาครับ มีวันหนึ่งฟังเทศน์หลวงตาอยู่ จู่จู่ มีธรรมปรากฏขึ้นว่า “จะไปรู้อะไรทำไม ไม่ต้องรู้อะไรแล้ว” ความรู้สึกตอนนั้นมันถอยออกมา มีสติเฉยอยู่ ความรู้สึกคือ มันเหมือนอยู่ตรงกลางระหว่าง ความเผลอเพลิน กับ การเข้าไปดูจิต สังขารตัวตนก็ไม่ได้เข้าไปดู เห็นเป็นแต่สังขาร แต่ไม่ได้รู้ชัดๆ มีสติไม่ได้เหม่อเผลอเพลิน มันนิ่งอยู่เหมือนเป็นเส้นตรงกลางระหว่างสองฝั่ง สภาพมันนิ่งสงบมาก แต่สติไม่ขาด ขอส่งการบ้านตามนี้ครับ กราบเท้าขอบพระคุณหลวงตาในความเมตตาครับ
หลวงตา : สาธุ ดีแล้ว รู้แล้วก็วางไป เพียรใหม่อีก ให้สม่ำเสมอ แค่รู้เห็น รู้เห็นแล้วก็วางไป ไม่ยึดถืออะไรทั้งน้าน...
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 3 ธันวาคม 2560
