ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาครับ ขออนุญาตถามข้อธรรมที่คาใจครับ ที่หลวงตาบอกว่า ตัวรู้ที่พูดตลอดเวลานั้นให้ละ ผมเข้าใจว่าตัวที่พูดตลอดนี้ คือตัวสังขารปรุงแต่งทุกเรื่องที่วิญญาณขันธ์รับรู้ ดังนั้นการละตัวพูดนี้ คือการวางอุปาทาน ส่วนการละผู้รู้ที่รู้ตัวพากษ์คือการวางผู้รู้ ผมเข้าใจถูกหรือผิดครับ กรุณาชี้แนะด้วยครับ หลวงตา : ถูกแล้ว วางหมดรวมทั้งผู้ปล่อยวาง วางแล้วก็ว่าง ว่างก็ว่างไปซะ ไม่มีผู้ยึดถือความว่าง ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม 2560
