ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ จิตวิ่งไปโน่นมานี่ตลอดเวลา เมื่อรู้ว่าจิตวิ่งก็รู้ทันว่าวิ่ง ไม่ควบคุมปล่อยไป วิ่งไปไหนก็ปล่อยไป เมื่อวิ่งแล้วไม่ถูกสนใจก็จะวิ่งน้อยลง น้อยลงเรื่อย ๆ จิตจะนิ่งขึ้นเรื่อย ๆ จนนิ่งในที่สุด จึงเป็นการนิ่งที่ไม่ต้องพยายามจะให้นิ่ง เป็นอย่างนี้โยมก้าวมาถูกทางหรือไม่เจ้าคะ กราบขอโอกาสหลวงตาให้ความเมตตาชี้แนะโยมด้วยเจ้าค่ะ
หลวงตา : เมื่อจิตสงบแล้ว ให้สังเกตเห็นว่าในความสงบ มีตัวเรา (ตัวสมมติ) คิดนึกตรึกตรองปรุงแต่งตลอดเวลา ให้สักแต่ว่ารู้ตัวเราที่คิด ไม่ยึดถือว่าจิตที่คิดนึกตรึกตรองปรุงแต่งตลอดเวลานั้น เป็นตัวตนของเรา เขาเป็นสมมติ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา และไม่มีตัวเราไปยึดถือความนิ่ง ความสงบ ความว่าง
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 28 ตุลาคม 2561
