ผู้ถาม : ถึงจุดหนึ่งการรู้จิตเห็นจิตสำหรับหนู มันถึงทางตันใช่ไหมเจ้าคะ คือ มันรู้สึกว่าการรู้อะไรในจิต พิจารณาสังขารวิสังขารอะไรข้างใน แม้จะมีปัญญารู้เห็นกระบวนการอะไรแบบเมื่อก่อน มันไม่กระเทือนเลย เหมือนเห็นไปงั้น ๆ เจ้าค่ะ
แต่ตรงที่กระเทือน คือการพิจารณาการดับ การทิ้ง ทุกสิ่งและน้อมให้เห็นความดับ จิตมันจะคล้ายหดรัดเข้ามา สลด และวางไป
ถึงจิ๋งจะถามหลวงตา หลวงตาจะให้คำตอบ แต่หนูก็บังคับก็ทำอะไรมันไม่ได้อยู่ดี
ตอนนี้ใจมันเหมือนถูกดูด ให้เข้าสู่การน้อมพิจารณาตลอดที่มันว่างจากหน้าที่การงานเจ้าค่ะ ขอแค่ตอนนั้นมันไม่ได้หลงเผลอ มันก็จะน้อมของมันเอง ทำอะไรไม่ได้
หนูควรเอาสังขารมาใช้เพื่อพิจารณาปลงปล่อยวางต่อไป
หรือควรจะปล่อยทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติ ไม่ต้องเอาสังขารมาพิจารณาอะไร รอเมื่อเวลามาถึงมันจะวางมันก็วางไปเองเจ้าคะ?
หลวงตา : สาธุ สาธุ จิตมันเจอนิสัยวาสนาเก่าแล้ว
น้อมพิจารณาการดับ การทิ้ง การสลัดคืนอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย
โดยไม่สนใจผลที่เกิดขึ้นเลย
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2561
