ผู้ถาม : ขอโอกาสเรียนถามนะคะ คือวันนี้เดินจงกรมสังเกต “ก่อนมีก็ไม่มี มีแล้วก็ดับไปสู่ความไม่มี” แบบต่อเนื่อง จะเห็นความไม่มีมากกว่าตัวที่พูดไม่หยุด และก็ค่อนข้างนานและสงบค่ะ ควรสังเกตแบบนี้ทุกขณะใช่ไหมคะ
หลวงตา : เห็นตัวเราซึ่งแสดงอาการเป็น “จิต” เกิดเอง ดับเอง เกิดเอง ดับเอง .... เรื่อยไป ไม่มีผู้ยึดถือ
ผู้ถาม : กราบสาธุค่ะหลวงตา จะปฏิบัติตามค่ะ
ก็เห็นว่าทุกอย่างเกิดดับเรื่อย ๆ เรื่องใหม่มาเรื่อย ๆ ไม่มีอะไรคาไว้หรือตั้งไว้ในใจได้ มันก็ไม่เที่ยงทั้งนามและกายที่เดิน เดินแต่ละก้าวก็ดับไป เขาอยากเดินก็เดิน ไม่มีเรา ปล่อยให้เขาเดิน เดินก็เบาดี
ธรรมมาสอนค่ะ “ยังกิญจิ สมุทยธัมมัง สัพพันตัง นิโรธะธัมมันติ” จนจำได้เลยค่ะ ตอนนี้ก็จะเพียร อยู่กับรู้ และไม่ยึดรู้ ถวายตามที่หลวงตาชี้แนะค่ะ
เมื่อสักครู่ฟังไฟล์เสียง ก็เห็นว่าที่ส่งการบ้านหลวงตาว่าอยู่กับผู้รู้ มันไม่ใช่ เพราะไม่มีตัวเรา และจะมีผู้รู้ ได้อย่างไร ต้องอยู่กับ “รู้” ...รู้ซื่อ ๆ
พอกลับไปอ่าน “ผู้รู้ที่คิดปรุงแต่งได้เป็นธรรมขาติฝ่ายสังขาร” ยิ่งโดนใจค่ะ เซฟเก็บไว้อ่านบ่อย ๆ ค่ะ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 25 มิถุนายน 2561
