ผู้ถาม : กราบขอบพระคุณองค์หลวงตาอย่างสูงเจ้าค่ะ หลังจากที่ฟังไฟล์เสียงจบไป 3 รอบ ชัดเจนขึ้นมากเจ้าค่ะ
การสิ้นความยึดมั่นถือมั่นที่แท้จริง คือ การไม่หลงให้ค่าให้ความหมายในกิริยาอาการของจิตที่แสดงออกเป็น “ความยึดถือ” หรือ “ความไม่ยึดถือ” เพราะกิริยาอาการยึดถือของจิต และ กิริยาอาการไม่ยึดถือของจิต ล้วนเสมอกันด้วยความเป็น “สักว่าอาการ” มันเป็นของมันเช่นนั้นเองตามเหตุตามปัจจัย
แม้ที่สุด ....... “นิพพาน” หรือ “ไม่นิพพาน” ก็เป็นเพียงสิ่งๆ หนึ่ง ไม่หลงเหลือ “คุณค่า” ภายในใจให้หลงโง่ยึดถือเป็นอวิชชาได้ แค่ “หายโง่” แค่ “หายโง่” เมื่อไม่มีสิ่งใดในธรรมชาตินี้ที่มี “คุณค่า” อีก การดิ้นรน ค้นหา ไขว่คว้า ย่อมหมดไปเอง เหมือนหญิงสาวที่ “รู้ความจริง” ของ “สิ่งที่น่าสนใจ” นั้นเสียแล้ว จึงสิ้นหลงในขณะจิตนั้นนั่นเอง
เหลือเพียงการรับรู้รับทราบตามธรรมชาติ ทำได้ ใช้เป็น รู้เห็น เข้าใจ ซึ่งเป็นไปตามธรรมชาติของมัน ..... เช่นนั้นเอง ไม่มี “คำพูด” อีกเจ้าค่ะ
หลวงตา : สาธุ สาธุ
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 2561
