ผู้ถาม : ขอโอกาสหลวงตาครับ ผมเล่าสิ่งที่พบให้หมอเล็กฟัง หมอแนะให้ผมส่งการบ้านหลวงตา ผมเล่าให้หมอฟังดังข้างล่างนี้ครับ
หลายคืนที่ผ่านมาหลับตื้นมาก ตื่นถี่มาก ๆ ฝันตลอดจำได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่เคยเกิดพฤติการณ์แบบนี้ครับ ในฝันเหมือนกำลังท้าทายต่อสู้กับกิจกรรมภายในจิตสำนึกดีชั่วลึกมากข้างใน แต่ในนั้น เหมือนผมรับรู้มีสตินะ มันรุนแรงอิมแพ็คมาก ๆ กับมโนสำนึก แต่ไม่ได้ฝืนบังคับ ผมมีสติรับรู้ตามที่เคย ๆ ฝึกให้เกิดเป็นสัญชาตญาณ (อันนี้ตามที่ผมเข้าใจหรือเรียกแบบนั้น)
หลับตาจะนอนอีกครั้งตีห้าแล้วนึกถึงการบ้านที่หลวงตาแนะไว้ ดูร่างกายพิจารณาตัวเราไล่จากจุดที่เจ็บป่วยลงไปเส้นเอ็น เนื้อ กระดูก น้ำ ไล่ไปดูแต่ละส่วน ตกใจอยู่บ้างในสิ่งที่พิจารณาพบเจอ สติพยายามเตือนตัวว่านี้เรากำลังจินตนาการอยู่ มันเป็นมโนที่เราสร้าง ไม่ใช่ของจริงแต่ก็ถือเป็นเรื่องใหม่เอี่ยมมาก ๆ ในชีวิตแล้วครับ ผมพิจารณาไป พบว่าพอจะโฟกัสไปที่หน้าตาตัวเอง มันจำไม่ได้ว่าตัวเราหน้าตาอย่างไร ตั้งสติกำหนดดูอยู่หลายครั้งก็นึกหน้าตัวเองไม่ออก มันหายไปหมด เข้าใจแล้วว่าไม่ใช่ตัวเราแล้ว เข้าใจที่หลวงตาแนะนำ มันเหมือนซ้อมการตายก่อนตายจริง ผมโฟกัสลงตรงไหนของร่างกาย ที่สุดแล้วมันค่อย ๆ หายไปหมด จะดูว่ามันเละเน่าแบบไหน แต่มันหายไปหมดไม่มีอะไรแล้ว ผมพบว่าตัวนอกจากจะไม่ใช่เราของเรา มันไม่มีอะไรเหลือแล้ว ไม่มีอะไรเลย เจอความว่างพิจารณาซ้ำตรงนั้น ก็ว่างเปล่าไปมา ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีอะไรจริง ๆ อารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ใช้ตรงนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะมันไม่มีอะไร จะสบายใจโล่งใจก็ไม่มี ทุกข์ร้อนลนก็ไม่มี ตรงนั้นมันไม่มีอะไร ไม่รู้สึกอะไรเลยครับ มันหายไปหมดขาดจากทุก ๆ อย่าง พิจารณาซ้ำ ๆ ก็ไม่มีอะไร ไม่ใช่โล่งใจ แต่ไม่มีอะไรเหลือให้จับยึดแล้ว
หลวงตา : ให้เพียรน้อมเห็นตัวเราตาย เน่า เปื่อย ผุพังดั่งที่เห็นมานั้น ให้ต่อเนื่อง เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี อย่าท้อถอย
ก็จะสิ้นสงสัย
ให้น้อมพิจารณา ซ้ำ ๆๆ … อย่างต่อเนื่อง อย่าไปหมายตรงความว่าง
จะต้องไม่สนใจความว่างเลย
ให้น้อมแต่ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ทนอยู่สภาพเดิมไม่ได้ เป็นอนัตตา ไม่มีตัวตนคงที่ ไม่ใช่เป็นเรา ตัวเรา ของเรา
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 30 กรกฎาคม 2561
