ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ
หลวงตาเจ้าคะ ตอนนี้สังขารมันกินหนูอยู่ตลอดเลยเจ้าค่ะ รู้ก็รู้นะเจ้าคะว่ามันเป็นสังขาร มันไม่ใช่เรา แต่ก็ยังมีหนูไปเสวยอารมณ์อยู่เลยเจ้าค่ะ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับคนที่ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด มันเสวยสังขารไปหมดทุกอย่าง แม้กระทั่งการสวดมนต์ก็ปรุงแต่งไปเรื่อย ไม่อยากสวดมนต์เพราะเวลาสวดมนต์ก็เหมือนกับว่าไปตั้งเป้า ไปปรารถนาอยากจะพ้นทุกข์ หนูคงกังวลกับมันมากไป หนูไม่อยากทำอะไรเลยเจ้าค่ะหลวงตา บางครั้งก็ปรุงแต่งไปอีก บอกว่าการสวดมนต์ก็เหมือนกับการกินข้าว มันก็เป็นแค่สังขารที่เราก็ทำไป ใช้สังขารให้เป็นประโยชน์ อย่างที่หลวงตาสอนว่ามีสังขารก็แค่ใช้สังขารไป มันสับสนไปหมดเลยเจ้าค่ะ
คำสอนของหลวงตาหนูก็นำมาพิจารณาตลอด แต่มันอาจจะไม่รอบด้าน มันไม่ได้อยากจะไปนิพพานหรืออะไรนะเจ้าคะ คำที่หลวงตาสอนว่าถ้าเราขยับนิดเดียวมันก็เป็นการดิ้นรนทะยานอยากแล้ว หนูคิดว่าหนูไม่ได้ทะยานอยาก หนูแค่อยากอยู่กับปัจจุบัน ก็ยังมีหนูไปอยากอยู่ใช่ไหมเจ้าคะ ขอหลวงตาโปรดเมตตาชี้แนะด้วยเจ้าค่ะ
กราบเท้าหลวงตาด้วยความเคารพอย่างสูงสุดเจ้าค่ะ
หลวงตา : หนู .. หนู .. หนู ... ล้วนแต่เป็นสังขารทั้งนั้น อย่าหลงว่าเป็นเราหรือเป็นตัวตนของเรา ... วางไปเสียให้หมด
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 5 มกราคม 2561
