ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ ขอส่งการบ้านค่ะ หลังจากที่รู้สึกว่าไม่มีอะไรจะส่งอยู่นาน และรอให้คนอื่นส่งการบ้านหลวงตาก่อน เพราะคิดว่าเค้าอาจจะมีคำถามเร่งด่วนมากกว่า และเกรงใจเค้า เรารอทีหลังเพราะยังไม่เร่ง เพียงจะขอให้หลวงตาตรวจการบ้านเฉย ๆ จนไม่ได้ส่งค่ะ และถ้าเลยเวลาก็จะไม่กล้ารบกวนหลวงตาแล้วค่ะ จากนั้นก็กลายเป็นความกังวลกลัวหลงทาง บอกว่าความคิดที่เกิดขึ้นเป็นสังขาร วางๆ ก็ไม่วาง ความคิดเวียนวนวางไม่ได้ กังวลจนนอนไม่หลับ พิจารณาว่าเป็นสังขารไปเรื่อยๆ จนเหนื่อย นอนสะดุ้งตื่นมาคิดต่อจนมานั่งพิจารณาสังขารไปเรื่อย ๆ พบอัตตาของตนเอง ความมีตัวตน ความต้องการการยอมรับที่มันฝังแน่นอยู่นานแต่เด็กจนโตโดยที่ไม่รู้ตัวหรืออาจไม่ยอมรับ ความอยากได้ใคร่ดี ความติดดี คิดเอาเองว่าเป็นคนอัตตาน้อย เห็นแต่อัตตาคนอื่น คิดว่านั่นคือเมตตา แท้จริงเป็นอัตตาตัวใหญ่มากค่ะ เหนียวมาก วางอย่างไรก็ไม่ลง แค่คลายลงจนรู้สึกได้ แต่พอนิ่งก็เข้าไปแอบรู้แอบดูอีกว่าหายไปหรือยัง อัตตาก็กลับมาใหม่พิจารณาสังขารอีกน้อมความไม่มีตัวตน ปล่อยวาง ก็นิ่งเงียบ เกิดการเปรียบเทียบอีกว่าไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ เงียบไปแต่สักพักมีเอ๊ะ บอกตัวเองสังขาร ๆ วาง วาง ก็ไม่วาง จนถอดใจ ช่างมันก็คลาย แต่รู้ว่าวางไม่หมด ระหว่างวันยังมีความคิดปรากฏเป็นครั้งคราวขึ้นมา เห็นเป็นสังขาร ๆ วาง จนเห็นว่ามีความยึดอยู่กับสภาวะที่เคยปรากฏ ก็เห็นว่าเป็นสังขารและวางความยึดนั้น แต่รู้สึกได้ว่ายังวางไม่หมด พอตอนนี้รู้ได้ที่ใจว่าต้องปล่อยวางตัวผู้รู้ที่เข้าไปรู้ด้วยค่ะ เห็นว่าเป็นสังขาร ใจเราไม่เข้าไปยึดถือ เหนื่อยที่จะสนใจอยากรู้แล้วค่ะ ว่าจะวางหมดหรือไม่หมดอย่างไร ขอความเมตตาจากหลวงตาด้วยค่ะ กราบขอบพระคุณ กราบ กราบ กราบ
หลวงตา : วางผู้พยายามวางไปเสีย
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 3 มกราคม 2561
