ผู้ถาม : น้อมส่งการบ้านเจ้าค่ะ
ฟังไฟล์ “เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยคือโอกาสทอง” ฟังไปตอนที่ออกกำลังกายไป เสียงหลวงตาที่เน้นว่า “ มันกำลังจะดับแล้วๆๆๆ” หลวงตายิ่งพูด มันเหมือนใจมันถูกกระแทก ถูกค้อนทุบ ทุบเอา ๆๆๆ น้อมเห็นจิตผู้รู้ ปัญญารู้เห็นเข้าใจ สติทั้งหลาย วันหนึ่งมันต้องดับ ๆๆๆๆๆ ไม่มีส่วนเหลือเลย ไม่มีอะไรเหลือสักอย่าง มันน้ำตาร่วง ยอมปล่อยหมด
จึงเห็นว่า ปล่อยวาง ไม่ได้หมายถึงสิ่งนั้นดับไป สติก็ยังคงเป็นสติ ปัญญาก็ยังคงเป็นปัญญา รู้ก็ยังคงเป็นรู้ แต่มันแค่ไม่มีผลกับใจแล้วเท่านั้นเอง
หลังจากนั้น มันเห็นว่ามีเยื่อใยบางอย่าง พยายามไปคว้าจับขันธ์
เหมือนเดิมดอกบัวที่บานออกหมดแล้ว มันมีเยื่อใย ไปยึดโยงกลีบดอกชั้นใน เข้ามาหุ้มห่ออีก เข้ามาเป็นตัวมัน
นี่คือ ความอาลัยขันธ์ ใช่ไหมเจ้าคะ มันยังมีเยื่อใย มันจึงกลับมาหุ้มใหม่
แต่พอน้อมให้จิตจดจ่อเห็นความจริง ว่าไม่มี ๆ ดับ ๆๆๆๆๆ สิ่งที่หุ้มก็คลายอีก แต่มันคลายง่ายกว่าเดิม วางง่ายกว่าเดิม
หลวงตา : ยังหลงยึดถือ เป็น “อวิชชา “ คือ มีตัวเรา จะไปเอาหรือพยายามไปให้ถึงความไม่มี หรือ ความว่าง หรือ ความพ้นทุกข์
ปุจฉาวิสัชนาเมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2561
