ผู้ถาม : กราบเท้านมัสการหลวงตาเจ้าค่ะ...
ปัจจุบันใช้ชีวิต... อุปมาเหมือนกับลูกจัณฑาล... ปรากฏการณ์แห่งความรู้สึก นึกคิด แห่งตน เป็นไร้ซึ่งความหมาย ไร้ค่าใด ทั้งต่อมันเอง หรือ แม้แต่จะพึงแสดงสิ่งออกมา
รับรู้รับทราบ...มายาแห่งใจ เพลงที่เล่นเอง...ดับเอง
ไม่ว่ามัน จะปรากฏด้านใด
มันก็เป็นของมันอยู่นั้น... และมันขาดไปเอง... แต่ละขณะ ปราศจาก...สิ่งเดียวคือ เจ้าของ...ปรากฏการณ์
เจ้าไม่มี... ตนหรือ จริง หรือ ต้องทำสิ่งใดหรือ จะเป็นอะไรสิ่งใดหรือ????
จึงไม่มีการหาคำตอบที่จะกระทำอะไร ให้เป็นอะไร
รู้... ที่ไม่ผู้กระทำ ความอยากเห็น อยากได้ อยากดับ อยากเป็น...ในสิ่งใด จึงขาดไปๆ แต่ละขณะ...เหมือนที่...มันไม่เคยมีมา และอิสระต่อกัน อิสระต่อทุกข์และสุข
กราบเท้านมัสการพ่อแม่ครูอาจารย์ด้วยความนอบน้อม
กราบ กราบ กราบ
เป็นธรรมชาติเจ้าค่ะ หลวงตา
หลวงตา : ธรรมชาติแท้ๆ ไม่มีใคร อะไรกับอะไร
ธรรมชาติแท้ทั้งภายในและภายนอก มันก็เป็นธรรมชาติเช่นนั้นเอง ไม่มีตัวตนของผู้ยึดถือ
มันจึงเป็นธรรมชาติที่ “ว่างเปล่า” อย่างยิ่ง
เพราะเป็นธรรมชาติที่ไม่มีตัวตน ไม่มีเรา ตัวเรา ของเรา ซึ่งเป็นส่วนเกินธรรมชาติ
“เงียบ สงบ สงัด สันติ” อย่างยิ่ง เพราะ เป็น
วิสังขาร หรือ อสังขตธาตุ อสังขตธรรม คือ ธรรมชาติที่ไม่ปรุงแต่ง
“อิสระ” เพราะไม่มีความผูกพัน
“บริสุทธิ์” เพราะไม่มีใครหลงขี้ตู่ยึดถือเขาให้ แปดเปื้อนมลทิน
สูงสุด กลับคืนสู่สามัญ
ยิ่งดิ้น ยิ่งทุกข์ ยิ่งหนาว
“ความสงบสุขที่แท้จริง อยู่ตรงที่สุดของความปรุงแต่ง”
ปุจฉาวิสัชนาธรรมเมื่อวันที่ 6 เมษายน 2561
