หลวงตาณรงศักดิ์ ขีณาลโย

ก็ให้มีสติ ปัญญาสอนใจตนเองทุกขณะจิตที่มีความคิด ความรู้สึกเหล่านี้ว่า.....ความคิด ความรู้สึกในขณะนั้นเป็นจิตปรุงแต่ง หรือ เป็นอาการของจิต หรือ เป็นอาการของขันธ์ห้า หรือเป็นเพียงพลังงานที่เกิดดับ ไม่เที่ยง ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา ไม่มีตัวตนของเราอยู่ในขันธ์ห้า ไม่มีตัวตนของเราจริงๆ ตัวตนของเราไม่มี.....ไม่มีจริงๆๆๆๆ..........
คงมีแต่ใจ หรือจิตเดิมแท้ หรือ วิญญาณดั้งเดิมแท้ๆที่มีแต่ความรู้ แต่ไม่มีตัวตน ไม่มีรูปร่าง ไม่มีที่อยู่ ไม่อาจมีกริยาอาการใดได้เลย ให้อยู่กับรู้ที่ไม่อาจคิดได้ ไม่อาจมีความรู้สึกได้ ไม่อาจมีอารมณ์ได้ ให้เป็นใจนั้น เป็นความว่างเปล่าจากตัวตน ว่างเปล่าจากความคิด ว่างเปล่าจากความรู้สึก ว่างเปล่าจากอารมณ์ อย่าหลงไปเป็นคิด หรืออย่าหลงไปเอาผู้คิด ผู้รู้สึก ผู้มีอารมณ์ ว่าเป็นเรา เป็นตัวเรา หรือ เป็นต้วตนของเรา อย่างนี้มันจะเป็น "อวิชชา" เรื่อยไป ต้องเป็นใจหรือจิตเดิมแท้ หรือวิญญาณดั้งเดิมแท้ๆที่มาเกิด แล้วเมื่อร่างกายจิตใจที่ปรุงแต่งเป็นความรู้สึกนึกคิดหรืออารมณ์ดับไป จะได้เป็นใจที่ไม่มีตัวตน หายตัวไปกับความว่างของธรรมชาติ