บางครั้งใจมันว่างเองคือเป็นแบบไม่ไปตั้งใจให้ว่างนะ มันเหมือนกับส่งจิตออกนอกแบบไปที่ว่างๆ แล้วซักประเดี๋ยวเหมือนกับเกิดอาการแบบรู้เท่าทันว่าว่างอยู่ที่ว่าง ก็เลยสงสัยว่าอันนี้มันมาถูกทางไหมเจ้าคะ
หลวงตา : ให้สังเกตุให้ดีๆ ในความรู้สึกว่าง มีตัวเราคิดนึกตรึกตรองอยู่ในใจคนเดียวตลอดเวลา ก็ให้แค่รู้ หรือสักแต่ว่ารู้ตัวเรา ซึ่งแท้ที่จริงเป็นจิตหรือวิญญาณขันธ์ที่ไปรู้อะไรในขณะปัจจุบันต้องเอามาคิดตรองตรองอยู่ในใจตลอดเวลา จะดับเขาก็ไม่ได้ เพียงแค่สักแต่ว่ารู้ หรือ แค่รู้ หรือสิ้นผู้เสวย(สิ้นผู้ยึดถือ) ทั้งความว่างและจิตผู้รู้ที่คิดตรึกตรองปรุงแต่งทุกขณะจิตปัจจุบัน หรือปล่อยวางทั้งอารมณ์ที่ถูกรู้(รวมทั้งความว่าง และความคิดปรุงแต่ง) และปล่อยวางทั้งผู้รู้ ตอนที่เกิดความรู้สึกว่างเนี่ยเหมือนไม่รู้ตัว แต่จะมารู้ตัวหรือเหมือนนึกขึ้นได้ว่าว่างอยู่นะ
ผู้ถาม : แล้วอย่างนี้ถ้าเกิดรู้สึกว่างแบบนี้ก็ปล่อยไป ไม่ต้องหยุด หรือไปอะไรกับเขาใช่ไหมเจ้าคะ เหมือนกับเวลามีลมพัดผ่านแล้วรู้สึกหนาวแล้วไม่ได้คิดอะไรต่อ แล้วก็ผ่านไป
หลวงตา : ให้สักแต่ว่ารู้ด้วยความปล่อยวางความคิด ความปรุงแต่ง ความสงสัยในทุกขณะจิตปัจจุบันเสีย และไม่ให้ค่า ให้ความสำคัญกับความว่าง หรือความไม่ว่าง เพราะมันจะเป็นการยึดถือ
