ผู้ถาม : กราบนมัสการหลวงตา ด้วยความนอบน้อมจากภาคใต้ครับ
คำถามคือ เมื่อภาวนาจนรู้สึกตัวละเอียดถี่ยิบ อุปมาดั่งเห็นร่างกายดั่งหุ่นมานานมากจนเชี่ยวชาญ แล้ววันหนึ่งเห็นว่า… สิ่งที่เคยรู้ (เห็นหุ่น) เป็นสิ่งที่ถูกรู้ โดยมีสิ่งหนึ่งมารู้หุ่น
จนเมื่อวันหนึ่ง ทิ้งทุกสิ่งอย่าง มันทิ้งของมันเองโดยไม่ตั้งใจทิ้ง แต่อาศัยมีการฟังจากพระรูปหนึ่ง ว่า… ให้ทิ้งทุกสิ่งที่เรียนมา จนจิตมันทิ้งของเขาเอง และเห็นปรากฏการณ์แว๊บหนึ่ง ที่กลางอกดั่งต่อมน้ำ ไม่มีการกระเพื่อม ไร้ภาษาไร้คำพูด
ขอเรียนถามหลวงตาว่า…มีความจำเป็นไหมที่พิจารณาผู้รู้ เพราะฝึกแต่กาย ดูกายมาอย่างช่ำชอง แต่ไม่ได้ดูจิตมาอย่างหนัก ขอความเมตตาหลวงตาได้ชี้แนะ
เพื่อนที่ผ่านการดูจิตอย่างช่ำชองบอกว่า…พี่ต้องดูผู้รู้ให้มากอย่างยิ่งจะข้ามขั้นไม่ได้ ไม่ใช่ว่าดูกายแล้วจะทิ้งจิตได้ไว เพราะการเห็นผู้รู้ยากอย่างยิ่ง ต้องเห็นผู้รู้จนเบื่อผู้รู้ และมันเป็นของมันเองแล้ว
คำถามยาวแต่เห็นว่ามีประโยชน์ กราบหลวงตา จากครูผู้สอนศาสนาในพื้นที่ภาคใต้
หลวงตา : ไม่มีผู้ยึดถือ (สิ้นยึดถือ) จุดหรือต่อม (ดั่งต่อมน้ำ) ที่กลางหน้าอก (ซึ่งเป็นสิ่งที่ถูกรู้ )
ไม่ยึดว่าเราเป็นผู้รู้
ปล่อยวางผู้สงสัย หรือ ผู้ถามมานี้
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 2565
