ผู้ถาม : หลวงตาเจ้าคะ โยมเคย “เห็น” กระดูกที่ไหล่โยม ค่อย ๆ โปร่งขึ้น ๆ เพราะน้ำค่อย ๆ ระเหยออก จนในที่สุดกลายเป็นผงค่ะ หลายปีมากมาแล้วค่ะ และเคยมีอสุภนิมิตรแล้วเมื่อเกือบ 30 ปีก่อนตั้งแต่สมัยอยู่วัดดอยธรรมเจดีย์ แต่ยังไม่เคยเห็นละเอียดอย่างที่ท่านผู้ที่เขียนข้างบนนี้กราบเรียนหลวงตา
แต่สักปีหรือสองปีก่อน ได้ “เห็น” อดีตที่ผ่านมาในชีวิตในขณะจิตเดียวแล้วหลุดไปเลย เป็นชิ้นส่วนอะไรที่หลุดจากตัวเราของเราไปเลย อย่างนี้ไม่เรียกว่าเห็นจิตเกิดดับหรือว่าเห็นเจ้าคะ
หลวงตา : สิ้นสงสัย สิ้นกังวล สิ้นหลงคิดปรุงแต่งด้วยความยึดมั่นถือมั่นเพียงแค่ขณะจิตเดียว ใจก็จะสงบ เย็น ก็จะพบว่า “นัตถิ สันติ ปะรัง สุขัง” สุขใดจะเหนือกว่าใจสงบ สันติ เป็นไม่มี
ปุจฉาวิสัชชนาธรรมเมื่อวันที่ 27 กรกฏาคม 2565
